Vaqif Səmədoğlu Vəfat Etdi...

[Nightwatchman]

Səməd Vurğunun oğlu, ünlü şairimiz, Vaqif Səmədoğlu uzun sürən xəstəlikdən sonra vəfat etdi.

Allah rəhmət eləsin! Gözəl şairin, gözəl şair oğlu.....

Forumun aktiv üzvü idi, yaradıcılığı ilə bölüşürdü insanlarla. Lirik niki altında. Bu günlər də forumda idi.....

Edited January 28, 2015 by Nightwatchman

[Nightwatchman]

Şair, yazıçı olmağına baxmayaraq, çox maraqlıdır ki, musiqi təhsili almışdır. Əvvəlcə Bülbül adına məktəbi, sonra Üzeyir Hacıbəyov adına konservatoriyanı bitirmişdir. Vaqif Mustafazadə ilə eyni məktəbdə oxuyublar, sinifləri müxtəlif olub.

Həmçinin "Bəxt üzüyü" və "Yaşıl eynəkli adam" filmlərinin ssenari müəllifi idi.

Edited January 28, 2015 by Nightwatchman

[Igolka]

Allah rehmet elesin.

[fikus elastica]

indi xəbər tutdum. GETDİ, əslində özü də hər gün gedə biləcəyi ehtimalı ilə oyanırdı yuxudan bəlkə də......son şerləri elə bu cür tonlardadı...

İzləyirdim yaradıcılığını.Atasını bəyənməsəm də, özünün müsahibələrini həmişə maraqla izləmişəm. özünə məxsus danışıq tərzi, fikrini ifadə etmə qabiliyyəti vardı. 

hərçənd bir neçə il öncə vətəndaş mövqeyini qəfil 180 dərəcə deyişdirdiyi mənə toxunmuşdu, amma yenə həvəslə izləyirdim. Onun nostalji dolu şirin xatirələrini dinləmək çox xoş idi

[Waterandsun]

Allah rəhmət eləsin!

[Гулливер]

Burda shexsen tanimisdim onu..Lirik niki altinda qemli kloun obrazli avatari var idi..Musahibesinde suallar da vermisdim ona..Cox semimi, savadli, gozel xasiyyetli bir insan idi..Allah rehmet elesin gozel shairimize!

Qebri nurla dolsun, yeri cennet olsun!

[minik ser4e]

Allah Rehmet elesin

[Aylin Alizade]

Лирик   нашего  форума  Аллах  рехмет элесин   

https://www.youtube.com/watch?v=tQWryYS5dE0

[Elisabeth]

Allah rəhmət eləsin, məkanı cənnət olsun...

[Vuqar Rehimov]

Allah rehmet elesin...

Hemişe deyirdi ki,bütün heyatım boyu meni en çox düşündüren ölüm olub...Çox maraqlı ve düşündürücü fikirleri var idi Vaqif müellimin...

[Консуэло]

Allah rehmet elesin. Vaqif emi tanidigim en sade insanlardan biri idi. Bir yazisindan bir hisseni elave etmek isterdim bura......

 

Bilirsiniz, deməyə nə qədər söz var? Amma bu sözlərin qarşısını xərçəng adlanan bir açar bağlayıb, danışmağa qoymur. Yaxşı ki, düşünməyə, arzulara mane ola bilmir.

Mən bilmirəm ölüm yaxındır, ya uzaq, mən bilmirəm ölüm istidir, ya sazaq. Bircə onu bilirəm ki, mən ölsəm, Nüşabə yazıq olacaq...

Ölümdən qətiyyən qorxmuram, inanın səmimiyyətimə. Bilmədiyim şeydən niyə qorxmalıyam ki? Üstümə quduz it gəlsə, qorxaram, bilərəm ki, quduzdur. Üstümə ac pələng şığısa, gizlənərəm. Amma ölümdən qorxmuram. Bilmirəm axı necədir, siması nədir…

O dünyadan da qətiyyən qorxmuram. Bilmirəm orada neçə dil var, məsafə necə ölçülür, çəki vahidi nədir, məhəbbət varmı?.. Hər halda məhəbbət olsa, pis olmaz. Ancaq bir şərtlə ki, mən öləndən əlli il sonra Nüşabə xanım da gəlsin, ona təzədən aşiq olum və deyim ki, mən səni sevirəm.

Nə deyim? Ölüm haqdır. Bəxtimdən yas məclisləri də ucuzlaşıb. Dünyamı dəyişsəm, hamınızı bəri başdan yasıma dəvət eləyirəm, gözüm üstə yeriniz var.

Ay Allah, bircə arzum var: öləndən sonra tək olanda kiminsə yadına düşüm. Ağlamasa da, gözləri dolsun.

[ceylin]

Allah rehmet elesin,eshidince chox meyus oldum.((

[Kenul2012]

Allah rəhmət etsin.

[Kenul2012]

Azərbaycan ədəbiyyatının ağır itkisi Vaqif Səmədoğlunun vəfatı oldu. Ağır xəstəlik, onu ömrünün 75 yaşı keçməsinə imkan vermədi. Böyük şair Səməd Vurğunun oğlu olan Vaqif Səmədoğlu özü də Azərbaycan ədəbiyyatında dərin iz qoyan yazıçılardan olub. Son illər ağciyər xərçəngindən əziyyət çəkən şair bir neçə dəfə İsraildə müalicə kursu keçmişdi. Xalq onunla sabah Akademik Milli Dram Teatrında vidalaşacaq. Xalqın şairi sabah Fəxri xiyabanda dəfn ediləcək.

Salam, ata, salam.
Bilirəm, arxamdasan.
Məzarından cəmi əlli-altmış
addım bu yanda dayanıb
trolleybus gözləyirəm.
Trolleybusa minib,
sənin yanına
gələnə qədər
yaşamağa gedəcəyəm.
Ömür bu imiş, ata?
Gəldi...
Salam trolleybus,
əlvida ata...

1982-ci ildə yazmışdı bu şeri Vaqif Səmədoğlu. Yaxşı bilirdi ki, ömür deyilən şey elə bir trolleybus dayanacağı qədər qısadır. O, bu gün illər qabaq əlvida dediyi atası ilə salamlaşdı, bizə əlvida dedi.

İndi atasından cəmi əlli-altmış addım o yanda məzarı qazılır Vaqif Səmədoğlunun. Ölüm adlı gerçəyi bir saniyə də yaddan çıxartmayan şairin. Çoxları onu pessimist adlandırırdı. O, isə əlbəttə ürəyi deyəni dilə gətirirdi. Ölüm bir gün də tək qoymur məni, qoymur onsuz sevib-sevilməyə, xəyallarda özümü-özümə basdırır. Hələ 43 yaşında o, ölümün bir addımlığındaydı. 20 il sonra da yenə ölümdən yazırdı. Məzarıma nə başdaşı qoyun, nə heykəl, bir cüt ayaqqabı qoyun, ayağıyalın geyib getsin.

“Nə varım var, nə barxanam. Ömür yükü bağlamağa. Allah, məni yarı öldür, Yarı saxla ağlamağa... Bütün həyatım və ömrüm boyu ən çox məni düşündürən məsələ ölüm olub. Onun üçün anam mənim adımı “ölüm şairi” qoyub. Məndən çox ölümdən yazan olmayıb Azərbaycan poyezyasında. Xərçəng xəstəsi nə haqda fikirləşər”.

Bu müsahibəni Mirşahinə 75 yaşının ərəfəsində vermişdi. Onda bu geyim-geçimi ilə o mənə tərki-dünya olan Nəsimini xatırlatmışdı. Nəsimi də bu yorğun vücud ilə ölümünə doğru gedirdi. Vaqif Səmədoğlu da.... İsrailə, müailcəyə getsə də, sağalacağına inanmırdı, amma o biri dünyaya tələsdiyini də zənn etmirəm. Hər kəs kimi həyatdan ikiəlli yapışmışdı. Azdramada, yubiley gecəsindəki çıxışı da bunun sübutuydu.

Özünün aforizm qədər dəyərli bir sözün vardı. Deyirdin ki, Qələm yola düşəndə dalınca ya Allah su atar, ya da şeytan. Bu gün sən özün yola çıxdın şair. Və əminəm ki, dalınca Allah su atacaq. Çünki, şairlərin məhz cənnətdə ağaclardan asıldıqlarına hamıdan çox Sən özün inanırdın.
https://www.youtube.com/watch?v=DbLn_0SsMKI

 

Allah rəhmət eləsin!
http://anspress.com/index.php?a=2&lng=az&cid=9&nid=322666

Edited January 29, 2015 by Kenul2012

[Kenul2012]

Məzarıma
nə başdaşı qoyun,
nə heykəl.
Bir cüt ayaqqabı qoyun,
ayağıyalın

geyib getsin…
Son gecədir bu gün yenə…
Son gecədir bu gün yenə,
Sabah yenə son səhər.
Son yel dolur son yelkənə,
Qayıq üzür birtəhər…
Axırıncı ağacdır bu,
Əsir sonuncu külək.
Bağlayıb sonuncu yolu
Yenə sonuncu fələk…
İndi son küçə üstünə
Yağacaq son addımlar.
Yenə dönəcəklər tinə
Sapsarı son adamlar…
Doğulur sonuncu insan,
Sonuncu insan ölür.
Yenə son dəfə ağlayan
Son dəfə gülən olur…

[Nightwatchman]

Məzarıma

nə başdaşı qoyun,

nə heykəl.

Bir cüt ayaqqabı qoyun,

ayağıyalın

geyib getsin…

Son gecədir bu gün yenə…

Son gecədir bu gün yenə,

Sabah yenə son səhər.

Son yel dolur son yelkənə,

Qayıq üzür birtəhər…

Axırıncı ağacdır bu,

Əsir sonuncu külək.

Bağlayıb sonuncu yolu

Yenə sonuncu fələk…

İndi son küçə üstünə

Yağacaq son addımlar.

Yenə dönəcəklər tinə

Sapsarı son adamlar…

Doğulur sonuncu insan,

Sonuncu insan ölür.

Yenə son dəfə ağlayan

Son dəfə gülən olur…

 

Söz düşmüşkən, bu şe`rinə cavab olaraq, bir xanım oxucusu həqiqətən də məzarına bir cüt ayaqqabı gətirib qoyub.....

[Сахара]

Muzakirelerini cox oxumushdim , pessimist insan idi. Allah rehmet elesin.

[monashka12]

"Nədən başlayım? 75 yaş mənim üçün çox azdır. Yaşamaq istəyirəm, çox yaşamaq istəyirəm, Nüşabə xanımı daha çox görmək, səsini daha çox eşitmək istəyirəm.

Həyatım elə gətirib ki, dünyanın bir çox tanınmış insanlarını görmək mənə nəsib olub. 1951-ci ildə Kreml sarayında Yeni il şənliyi keçirilirdi. Yaxşı yadımdadır, Çexoslovakiyadan olan bir qızla vals oynayırdım. Birdən çaxnaşma düşdü, darvaza açıldı və Kommunist Partiyasının o vaxtkı rəyasət heyəti içəri daxil oldu. Əvvəllər mənə elə gəlirdi Stalin İçərişəhərin qoşa qala qapısından da keçməz, başı tirə dəyər. Sən demə, Stalin balaca bir kişiymiş. Ağ hərbi forma geyinmişdi, gözümü ondan çəkə bilmirdim.

Mən yaşda az adam olar ki, Boris Pasternakla araq içsin, Fadeyevlə, İlya Erenburqla görüşsün.

Azərbaycanda indi klassik dediyimiz insanların çoxuna “əmi” demişəm. Yaxşı xatirimdədir, bu muzeydə (Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat Muzeyi nəzərdə tutulur – red.) Nizami Gəncəvinin portretinin müzakirəsi keçirilirdi. Birdən Zeynal Xəlil dedi ki, bu portretdəki kişilər hamısı çox gözəldir, nə bilirik, bəlkə Nizami adi adam olub? Atam da razılaşdı, dedi kişi düz deyir də, bəlkə Nizami Gəncəvi elə Zeynala oxşayıb – ikisi də gəncəlidir axı...

Həyatımın ən parlaq səhifələrindən biri Moskva konservatoriyasında oxuduğum dövrdür. Təsəvvür eləyin, dəhlizlərlə gedirsən və bilirsən ki, nə vaxtsa bu dəhlizlərdən Çaykovski, Raxmaninov keçib.

Son vaxtlar əlim nə qələm tutur, nə də piano çala bilirəm. Diktofon da mənlik deyil, bir neçə dəfə cəhd elədim, alınmadı. Get-gedə xatirələr elə qəlizləşir, elə qəddarlaşır ki, ha çalışırsan səni sevindirən yaxşı bir xatirə yada salasan, mümkün olmur. Xatirələrin qəddarlığı, sualların artması, cavabların tükənməsi məni incidir. Daha heç bir suala cavabım yoxdur. Görünür, ölümün müdrikliyi də budur, dünyaya suallarla gəlib, ömür boyu bu sualların cavabları ilə mübarizə aparıb, elə suallarla da ölürük. Suallara məğlub oluruq… Bu, dəhşətli məğlubiyyətdir.

Amma rahat ölürsən, çünki bilirsən ki, sənin kimi başqaları da bu suallara cavab tapa bilməyib. Bütün suallara cavab tapılsaydı, Allahın necə olduğunu, kim olduğunu və harada olduğunu bilərdik. Görünməsə də, bir işarə verərdi.

Üç-dörd ay əvvəl məşhur gürcü kinorejissoru, dostum Otar İoseliani Parisdən zəng vurmuşdu, ağlaya-ağlaya dedi ki, Vaqif, istəmirəm Gürcüstan kapitalizmin cənginə keçsin. Elə bunu deyib dəstəyi asdı… Milli azadlıq hərəkatı oldu, meydanlara çıxdıq, mübarizə apardıq, amma indi görürəm ki, kapitalizmin bizə verdiyi azad ticarət, demokratiya özü də dəhşətli və cavabsız suallarmış.

Bilirsiniz, deməyə nə qədər söz var? Amma bu sözlərin qarşısını xərçəng adlanan bir açar bağlayıb, danışmağa qoymur. Yaxşı ki, düşünməyə, arzulara mane ola bilmir.

Mən bilmirəm ölüm yaxındır, ya uzaq, mən bilmirəm ölüm istidir, ya sazaq. Bircə onu bilirəm ki, mən ölsəm, Nüşabə yazıq olacaq...

Ölümdən qətiyyən qorxmuram, inanın səmimiyyətimə. Bilmədiyim şeydən niyə qorxmalıyam ki? Üstümə quduz it gəlsə, qorxaram, bilərəm ki, quduzdur. Üstümə ac pələng şığısa, gizlənərəm. Amma ölümdən qorxmuram. Bilmirəm axı necədir, siması nədir…

O dünyadan da qətiyyən qorxmuram. Bilmirəm orada neçə dil var, məsafə necə ölçülür, çəki vahidi nədir, məhəbbət varmı?.. Hər halda məhəbbət olsa, pis olmaz. Ancaq bir şərtlə ki, mən öləndən əlli il sonra Nüşabə xanım da gəlsin, ona təzədən aşiq olum və deyim ki, mən səni sevirəm.

Nə deyim? Ölüm haqdır. Bəxtimdən yas məclisləri də ucuzlaşıb. Dünyamı dəyişsəm, hamınızı bəri başdan yasıma dəvət eləyirəm, gözüm üstə yeriniz var.

Ay Allah, bircə arzum var: öləndən sonra tək olanda kiminsə yadına düşüm. Ağlamasa da, gözləri dolsun...

Vaqif Səmədoğlu,
“Aydın yol” qəzeti, 24 oktyabr 2014-cü il"

 

 

 

[Zaman.]

Sənətkar haqqında burada:

https://vagifsamedoglu.az/