Əsl Sevgi Və "sevgi"

[Мехди]

Sevgi insanın sahib ola biləcəyi ən böyük, ən gözəl nemətdir. Çünki xoşbəxliyin sirri sevgidə gizlənib. Xoşbəxt olmaq da insanın yaradılış fitrətinə uyğun olaraq həyatda tək istəyəcəyi şeydir. Hər kəs xoşbəxt olmaq istəyir. Həyatdan almaq istədiyimiz çox şey olsa da hər birimiz bilirik ki, bizim xoşbəxtliyimizin açarı sevgidir. Bizi xoşbəxt edəcək tək şey budur. Bunun üçün hər birimiz axtarışdayıq. Hər birimiz axtarırıq və tapırıq. Lakin bəzilərimizin tapdığı əsl sevgi olur, bəzilərimizinki isə “sevgi”. Müxtəlif səbəblərə əl atırıq. Məsələn, götürək evlənmək anlayışını. Bununla sevgini, yəni bizi xoşbəxt edəcək tək şeyi əldə edə biləcəyimizi zənn edirik. Evlənmək insanın həyatında ən mühüm hadisələrdən biridir. Bu mərhələ gənc qadın və kişinin müəyyən yaş həddinə çatması ilə başlayır. Evlənərkən insanlar müxtəlif səbəblərə sarılırlar. Təbii ki əsas səbəblərin önündə xoşbəxt olmaq, yəni insanların tək yaşlanmaq istəməmələri, gözəl ailə sahibi olmaları, valideyni razı salmaq, cəmiyyət və ailə qarşısındakı borc dayanır. Bunlar çox gözəl səbəblərdir. Bəs evlənəcəyimiz insanları necə seçirik? Biri ilə evləniriksə, onun hansı xüsusiyyətləri bizi cəlb edir ki, bütün həyatımızı onunla paylaşmaq istəyirik?!

Məsələn, bəzi qadınlar var, onların evlənəcəyi vaxt müxtəlif meyarları olur. İlk əvvəl pul, bəli, birinci dərəcəli şey puldur. Sonra təhsil, yaxşı mövqe, maşın, ev… Bunlar hamısı bir kişidə varsa, deməli bu kişiyə ərə getmək olar. Bu meyarları axtaranda isə Allahın ona verdiyi sevda hissini insan istifadə edə bilməz. Evlənər, amma xoşbəxt olmaz. Evi olar. Amma ev sadəcə ona bomboş karvansara kimi gələr. Maşını da olar. Amma ki sadəcə onu bir yerdən başqa yerə aparan metal yığını kimi olar. Pul belə insanlarda bədbəxtlik, narahatçılıq və durğunluq yaradır. Çünki pulu qorumaq üçün daha çox tədbir almalıdır. Məsələn, “çeklərim ödənmədi”, — deyir, onun üçün ürəyini sıxır, pulunu banka qoyur, “birdən bank iflas etsə, nə edərik”, — deyir, yastığın altına qoyur, yenə olmur. “Birdən tapsalar” narahatçılığı ilə hüzurunu pozur. Mənim fikrimcə, insan yalnız Allah sevgisi ilə hüzur tapa bilər, təvəkkülü və rahat olar. İnsanın ruhu qaralıbsa, onsuz da heç nədən zövq ala bilməz. Məsələn, bir gözəllik, çiçəyin gözəlliyi, meyvənin gözəlliyi, qadının gözəlliyi onun üçün texniki gözəlliyə çevrilər. Yəni bu insanlarda sevginin dərinliyi, ruhdakı "şiddətli" həzz olmaz. Bu da çox böyük bir bəladır.

Səmimi sevgi ilə “sevgi”nin arasında çox böyük fərq var. Filmlərdə çox görürük. İnsanlar sevgi təqlidi edirlər. Filankəs filankəsə aşiq oldu, amma növbəti aylarda problemlər başlayır. “Bir-birlərini başa düşmədiklərini” anlayırlar. Bunların hamısı sevgi təqlididir. Heç biri əsl sevgi deyil. Hamısı mənfəətə əsaslanan, təqlidə əsaslanan romantizm təqlidli oyunlardır.

Əsl sevgidə dərinlik var. İnsan birini Allahın təcəllisi olaraq gördüyü üçün ruhunda təsvir edilə bilməyən çox şiddətli bir həzz duyar. Sevgi deyirlər ürək işidir. Amma bu, insanda iman və ağıl gücü ilə bağlı olaraq dayanılmaz dərəcəyə gələ bilər. Ruhunu çox şiddətli — yaxşı mənada sarsan bir zövqə çevrilə bilər. Biz buna sevda deyirik. İnsanların bunu yaşaya bilməsi böyük nemətdir. Yalnız inancla, səmimiyyətlə və dərinliklə belə gözəl duyğuya qovuşmaq olar. Ancaq hər kəsə nəsib olmur. Çünki insanlar Allahı unudublar, Darvinin tərbiyəsi ilə tərbiyələniblər. Kişi evləndiyi qadını bir meymun növü olaraq görür, yəni meymundan təkamülləşmiş bir heyvan, yox olub gedəcək bir heyvan. Başında bir az saçı olan, əli-ayağı düz bir meymun. O da — qadın da kişini elə görür. Yəni daha inkişaf etmiş, daha fərqli, elmli-bilikli meymun kimi bir-birlərini qəbul edirlər. “İki meymun bir evdə yaşayır”, düşünürlər. Yəni necə mağaralarda meymunlar daha əvvəllər yaşayırdılarsa, «biz də evdə yaşayırıq» deyirlər, onlardan daha inkişaf etmişik.

İndi düşünün ki, bu vəziyyətdə sevgi, dərinlik ola bilərmi? Yəni mümkündürmü bu? Adamın beyni dumanlanır. Baxırsan ki, sütun kimi dəliqanlı gəncdir, ancaq robort təsiri bağışlayır. Ya maniken kimi qadınlar… Çox gözəl, çox cazibəli. Amma gözlərində ən kiçik bir dərinlik parıltısı, sevgi parıltısı görünmür. «Gəl evlənək»,- deyirlər, «peşən nədir?» soruşur. «Budur» deyir, "çox gözəl" deyir. «Maşının var? Var.» Birdən-birə içində bir sevgi hiss etdiyini söyləyir ona. Deyir ki, saxtakarcasına, “təsvir edə bilməyəcəyin bir eşq yaranıb ürəyimdə”. Malın gücü artdıqca sevginin dərinliyi də artır. “Dəlicəsinə sevda oldu mənimki”, — deyir. Kişi, “iflas elədim”, — deyir. Üç gün sonra qadın deyir ki, “bəlkə ayrılaq? Biz anlaşmırıq.”

Belədir də… Malla gələn malla gedir. Ətlə gələn ətlə gedir. Məsələn, tipinə görə evlənir. Başqa tipi, daha münasib birini tapır. Bunla da bitir. Pulu üçün evlənir.  Daha varlı biri ona bir az göz qırpır, əvvəlkini atıb ona gedir. Peşəsi üçün deyir, məsələn kişi mühəndisdirdə, baş mühəndis olur, daha da inkişaf edir, qadın ona  ərə gedir. Onun üçün əsl sevgi yaranmır. Sevgi olmadan da dünyanın mənası yoxdur. Geriyə qalan sürünmə olur. Yəni yemək yeyəcək, televizora baxacaq, yatacaq, oyanacaq, duş qəbul edəcək, yenə yemək yeyəcək, yenə yatacaq, hamama girəcək, işinə gedəcək və s. İş yerləri də adətən onun üçün həbsxana kimi olur. Kiçik beton yığını, məsələn, ofis, altı var, üstü var, sağı-solu beton. Qarşısına da bir komputer qoyurlar. Səhər səkkizdən axşam altıya, yeddiyə qədər işləyir. Sonra evə gəlir, başqa bir betonun içinə girir, orada da yeməyini yeyir, qabları yuyur, paltarları yuyur, ailəsi ilə sözü çəpləşir. Mübahisə edirlər. Səhər olur, yenə həmin şeylər… Yeməyini yeyir, işləyir. Pul qazanır. Bu, otuz il belə davam edir. Sonra təqaüdə çıxır. Təqaüdə çıxandan sonra da tək beton yığınının içinə girir. Bu həyatdırmı ki? Buna görə gəldik biz dünyaya? Bu sürünmədir, yaşamaq deyil. Sevgi varsa həyat var, yaşamaq var, yoxdursa yoxdur.

 

[roberto5]

Cox maraqli oldu. Coxlu-coxlu tesekkur edirem. Bir iki elave etmek isterdim. Allaha sevgi onun yaratdiqlarina olan sevgiden baslayir. Men deyerdim, Onun en yaxsi yaratdigina qarsi sevgi ele Allaha olan sevgidi. Cunki bizim Allahi tanimaq, ve sevmek kimi dygularimiz bir cox verdislerden, emellerden, sebrlerden, ezab eziyyetlerden ve s kiimi yollardan kecir. Ister istemez bu yolda kimlerlese qarsilasirsan, avtomatik olaraq insanda sevgi yaranir. Hetta fikrinde tutdugun, tesevvur etdiyin Allahdan cox Onun yaratdigini sevirsen, tebii ki, bu Allaha xatir olan sevgidi, men Allaha gore onu sevirem, amma maraqlidi , goresen alemlerin Rebbi bunu nece qebul edir?

[Консуэло]

Fikirleriniz chox maraqli ve dogrudur, Mexdi. Movzuya gore ayrica teshekkur eidrem Size.

Fikirlerinizle tamamile raziyam. Sevgi insani xeyirxahlashdirir, sebirli, dozumlu edir, guzeshte getmeyi, qurban vermeyi, daha az eqoist olmagi oyredir. Elnen gelen selnen geder deyibler. Hemen o pulu dushunub aile quranlar zamanla nece boyuk sehv etdikleirni onsuz da anlayirlar, amma artiq gec olur. Nece deyerler kabab iyine gedirler, gorurler uzunqulaq daglayirlar. :) Sevgi ise iki insani bir edir, butovleshdirir, tamlashdirir. Onun zovqu senin zovqune, maraqlari senin maraqlarina chevrilir. Bununla da anlayish daha chox olur.

Bir fikri xatirladim.....Sevgi sevdiyin insanlarin xoshbext oldugunu gordukce Onların xoshbextliyi ile xoshbext ola bilme senetidir...