Forumçuların yaradıcılığı

[Gadito Aliyev]

Esger mektubu...

Soyleyin canim anama

Gozu yollarda qalmasin.

Goz dikmesin yollarima

Anam mensiz darixmasin...

Ne aglasin,ne uzulsun,

Gozleri yashla dolmasin

Nurlu uzu her an gulsun,

Anam mensiz darixmasin...

Qar yagib,kulek esecek

Menden nigaran qalmasin

Ruhu meni isidecek

Anam mensiz darixmasin...

Dushunmesin oglunu ac

Gozunden yuxu qachmasin

Qelbim tek onadir mohtac

Anam mensiz darixmasin...

Az qalib men qayidacam

Meni gorsun qucaqlasin

Opub,bagrima basacam

Anam mensiz darixmasin...

Bu sheri esgerlikde yazmishdim...Qeribedir,esgerlikde olanda evdekilerden cox nigaran idim...Indi evdeyem ve sengerdekilerden cox nigaranam...Allah haminizin komeyi olsun ve qorusun sizi...Sag salamat qayidin evinize.

[Gadito Aliyev]

Yalnizliq kuchesi,qaranliq mekan,

Darixib gezerken tenha kucheni,

Hesret kuleyinden bezdiyin o an,

Soyuqdan ushusen,xatirla meni...

Bir otaq,dord divar ve sadece sen,

Xeyallar ichinde kechir geceni,

Charesiz damcilar axsa gozunden,

Ushaq tek aglayib,xatirla meni....

Qelbimi mehv eden baxishlarinla,

Son defe demishdin "sevmirem seni"

Peshmanliq hissi ve yalanlarinla,

Bash-basha qalanda xatirla meni...

Aci sozlerinle qirsan da meni,

"Shirinim" deyerek sevirdim seni,

Indi bu hisslerle sen ozun yasha,

Bir shirin agriyla xatirla meni...

Indi gediremse,senin dunyandan

Unutma,qaytarmaq olmur gedeni,

Yeniden sevilmek arzulariyla,

Bir sevgi istesen,xatirla meni....

Qismetle barishmaq olmasa mumkun,

Usyan etmeye de qalmasa gucun,

Sene hesr etdiyim bu sherler uchun,

Ne zaman darixsan,xatirla meni....

[Gadito Aliyev]

O sene derd verib zulum etdise,

Yazigi gelmeyib goz yashlarina,

Yad bir insan kimi cixib getdise,

Aglama ureyim,o deymez buna...

Umid gozleyerken her sabahindan,

Oyretdi her defe oz yoxluguna,

O senden ayrildi,sen oz ruhundan

Ayrilma ureyim,o deymez buna...

O seni sade bir oyuncaq bilib,

Oynayib atibsa eshq alovuna,

Sen ondan bir damla sevgi isteyib,

Yalvarma ureyim,o deymez buna...

O hechne etmedi bu sevgi uchun,

Sen guller duzerken onun yoluna...

Yadina dushende sende onunchun,

Darixma ureyim,o deymez buna...

[Gadito Aliyev]

Bu gece gucsuzdur bedenim menim

Chunki cox uzaqdir sevenim menim

Senin qelbindedir meskenim menim

Bashqa ureklerde axtarma meni...

Lepeler sahile cirpinar durar

Tenhaliq seninle bash-basha qalar

Xeyalim denize derin iz salar

Deli dalgalarda axtarma meni...

Qonagi olarsan sessiz gecenin

Meni arzulayar aciz bedenin

Men ozum qonagin olaram senin

Shirin yuxularda axtarma meni...

Nefesin olaram nefes alanda

Geceler sen meni yada salanda

Gozlerin gozume hesret qalanda

Ozge baxishlarda axtarma meni...

[Heyat_Gozeldir]

Çox bəsit alınıb bu dəfə amma yenədə paylaşacam sizinlə hələki yazdığım son misranı.

Tənha idi otağında,yalnız siqaret Çəkirdi

Divardaki portretə baxıb yenə kövrəlirdi

Sakit idi,danışmırdı,tək səs gəlirdi otağdan

Oda sakitliyin səsi,saat asılı divardan

Gözün zilləyib bayaqdan,

O saata,

Hansıki heÇ səsidə Çıxmırdı onun

İntihara Çox az qalıb gözləyir ömrünün sonun.

Edited April 16, 2012 by Heyat_Gozeldir

[Gadito Aliyev]

Unudub kədəri, unudub qəmi

Heç zaman sevginə əl açmaram mən,

Hər şeydən müqəddəs, uca sevgimi,

Sənintək birinə alçaltmaram mən...

Yaşadım səninçün, öldüm səninçün,

Səninsə vecinə deyildi bunlar,

Sənsiz yaşamağım deyildi mümkün,

İndiysə ölüb artıq həmin duyğular...

Anlayıb səhvini peşman olmusan,

O zaman sən məni tərk etdiyinçün,

ürək bağışlamaz bu qədər asan,

Bağlanıb o qapı artıq səninçün...

[Gadito Aliyev]

Tek-tenhayam yoxsan yene,

Bir ureyim,bir de menem,

Urek mohtac yene sene,

Hardasan menim birdenem?...

Gozum qalib bu yollarda,

Sensizlik adli dunyada,

Tek yashayan bir sakinem,

Hardasan menim birdenem?...

Gah aglaram,gah gulerem,

Gah yasharam,gah olerem,

Bitecekmi bu cehennem?

Hardasan menim birdenem?...

[Gadito Aliyev]

Charesiz qalanda dushunub meni,

Baxdigin her yerde gorecekdinse,

Bes niye gizletdin sen oz sevgini,

Tek meni gunahkar bilecekdinse...

De niye danishdin eshq nagilini,

Elini elimden chekecekdinse,

Her gece chekilib goz yashlarini,

Gizlince aglayib silecekdinse...

Eger unudaraq oten gunleri,

Mensiz ayriliga dozecekdinse,

Bes niye deyirdin get donme geri,

Gozunu yollara dikecekdinse...

Ne uchun olmushdun qelbin hakimi,

O qelbi oyuncaq edecekdinse,

Menim bu dunyadan bezdiyim kimi,

Sende bu sevgiden bezecekdinse...

De niye gelmishdin axi omrume,

Sonunda terk edib gedecekdinse,

Ne uchun girmishdin menim qelbime,

Sen ele ordaca olecekdinse...

[Мехди]

Bu yazının müəllifi özüməm, indi baxın da bunu sona qədər yazmağımın mənası var ya yox?

 

 

BİLQO

                                   

 

-Xoş gördük!

-Gör necə dəyişmisən...

-Necəsən?

-Saçlarına artıq ağ izlər də  düşüb...

- Bilqo, soruşuramki necəsən?

-Yadımda belə qalmamışdın axı...

.................................................

-Mən yaxşıyam. Həyat qoynuna bir təhər yaşamaq üçün sığınmışam.

-Təəccüb nidaların bitdi?

-Yox, bitməyib, hələ fikirləşirəm...

-Yəqinki təzə nəsə fikirləşirsən... Vaxt keçir Bilqo, heç bax gördüyün o ağacda əvvəlki kimi deyil.

-Hansı ağac? Həə, o yolun qutaracağındakı ağacı deyirsən, düzdü. Amma o səndən fərqli olaraq illər ötdükcə əksinə gözəlləşib.

-Zarafatlarındakı tikanlar hələdə qalıb. Amma sən o tikanlarınla belə həmişə səmimi olmusan. ----Sənidə hamı belə sevirdi. Səncə təsadüfdü bu görüş?

-Elə soruşdunki guya səni görmək üçün yolumu bu küçədən salmışam, bilərəkdən?

-Nə bilmək olar...

-Doğurdan? Yaxşı, sən məgər hər gün keçirsən bu yolu? Axı sən heç şəhərdə deyildin, nə bir gün, nə bir həftə, nədəki bir ay düz iki ildi sən yoxsan, indi belə sualın və şübhə dolu sözlərin ancaq məni güldürə bilər.

-İki gün olar gəlmişəm...

-“Xoş gəlmisən!”

-Görürsənmi Bilqo, hələ söhbətimizin ilk abzası bitməmiş sən artıq mübahisə toxumlarını səpdin. Bu azmış kimi hələ bu toxumlardan məhsulda gözləyirsən, mən yığacam  bu toxumların meyvələrini ya sən?

-İndi o vaxt deyilki toxum səpəsən, üzü payıza gedirik. Bizə indi ancaq toxumlarını yaz qabağı səpib bu payızda öz məhsulunu həvəslə yığanlara baxmaq qalacaq, təəssüfki...

-Yaxşı bəsdi, gəl bu üstüörtülü şeriyyat aləmindən çıxaq.Həyatında yenilik varmı? Gələnlərdən, gedənlərdən...Nə bilim necə deyirlər...

-Qoy mən deyimdə, necə deyirlərsə. Sevdiyim insan varmı? Həyatımdakı yenilik bu olmalıdı məncə hə? Təkəm ya cütəm?

-Əgər sirr deyilsə hə, bilmək istəyirəm.

-Niyə?

-Bilmirəm məhz niyə, amma bilmək istəyirəm.

-Bilmirsən niyə?

-Bəsdi Bilqo. Adamın ürəyini çəkirsən..

-Yaxşı eləyirəm.

-Hələ  böyüməmisən deməli.

-Sən böyüdüymü gözləyirdin?

-Sən hər cümlədəki sözə sual versən biz səhərə kimi belə qalmalı olarıq.

-Nə isə, mən tələsirəm, getməliyəm.

-Bilqo?

-Nə var?.

-Gözəl bir qızım var, sənin kimi ağbəniz.

................................................

-Gözləri, qaşları səninkidi elə bil...

-İşə gecikəcəm.

-Guya eşitmədin? Bilqo...Gözlə, hara qaçdın...Bilqo!!!

 

   Gözündə bir damcı göz yaşı yox idi. Amma qəlbindəki hıçqırtını başa düşə bilmirdi. Qaçdığı istiqaməti təxmin belə etmirdi, amma qaçırdı. Qaçdıqca insanı istillik bürüyür, nəfəsi təngiyir, amma o əksinə qaçmaqla rahatlıq tapırdı elə bil. Birdən dayandı. Başını qaldırıb səmaya baxdı.. Göylərə baxmaq ehtiyacı duydu qəlbində, sanki  bunun üçün dayandı. Səma tərtəmiz idi. Nişan üçün bir nöqtə boyda bulud yox idi göy üzündə. Hiyləgərcəsinə gülümsündü, guya Bilqo səmanın hansısa gizli əməlindən xəbərdar idi. “Günahsız uşaq kimi tərtəmizsən, amma hələlik bu gün. Sənində göy donuna ləkə düşəcək.” Sonra ağır-ağır addımlarla yaxınlıqdakı ağac altında yerə bərkidilmiş ikinəfərlik taxta oturacağa oturdu. “Elə bil oturub durandan sonra dartıb özümlə aparacam bunu, nə möhkəm yapışdırıblar gör”Nədənsə ağlına gələn ilk şey bu oldu və xəfif təbəssüm qondu dodaqlarına. Gözlərini düz bir nöqtəyə zilləyib dərin xəyallara qərq oldu. “ Niyə axı bu gün saçlarımı çiynimə tökdüm ? Gərək hamısını yığardım. Axı o həmişə belə görəndə məni “sənə yaraşır Bilqom” deyirdi.” Birdən elə bil diksindi. –Mən nələr fikirləşirəm gör ilahi, o ki artıq evlidi, bir qızıda var. Bəs necə oldu? Cəmisi ikicə il keçmişdi. Bütün bu olanlar niyə belə tez olub-keçməliydi. Tükəndimi? İki ildə necə unuduldu hər şey? Kim kömək etdi yaddaşındakı, qəlbindəki Bilqonu silməyə? Kim? Unudulmaq baxışlarda, sözlərdə hər şeydə hiss olunur, amma mən ancaq bir qız övladının olduğunu biləndə hər şeyin bitdiyini anladım, özüdə lap çoxdan. O ana kimi heçnə hiss edə bilmirdim. Çünki həmin sevgi dolu baxışlar, həmin hərarət, doğmalıq necə iki il öncə vardısa elədə qalmışdı. Əksinə onun baxışlarındakı istilik deyildi qaynar bir nə idisə. Düz gözlərimin içinə baxırdı.

-Niyə? Niyə axı qaçdım. Gərək qalardım, söhbətimizi belə bitirməməliydim. Gözlərinin içinə baxıb guya mənim üçün artıq çoxdandı etinasız bir insanın həyatındakı yenilik münasibətilə onu təbrik edərdim. Səfeh kimi qaçdım. Qorxaq! Həmişə bu cəsarətsizliyim məni gülünc eləyib. Yəqin bizə zəng vuracaq, evə. İndi mən neyləyəcəm?  Ümüdüm çox az olsada yenə onun  həsrəti ilə yaşayırdım. Amma o vaxtını mənim kimi boş xəyallara sərf etmədi. Həyatını yaxşılığa doğru dəyişib, bilir artıq nə üçün yaşayır. Mənsə axmaq! İyirmi yeddi yaşım var, amma həyatdakı arzularım səfeh məktəbli qızın arzularına bərabərdir. Niyə, nə üçün gözləyirdim....? Həm mən ürəyimin dərinliklərində tək onu gözləmirdim, bunu etiraf etməkdəndə utanmıram. Mənə həyata daha rəngarəng baxmağı öyrədən, unutmaq istədiyim xatirələri unutdura biləcək bir insanı gözləyirdim. Bəlkə onu da gözləyirdim,amma bu gözləməkdə həsrət vardı ancaq, ümüd dolu gözləmək eşqi isə ona aid deyildi. Çünki artıq çoxdandı onunla bağlı arzularımdakı  ümidsüzlük qəlbimdə üzlü qonaq kimi yer salıb oturmuşdu.  Öz-özümə danışmaqdan daha qorxuram. Elə bil hər şey dünən olmuşdu. Niyə bu gün onu görməmişdən əvvəl bütün olub-keçənlər-hər şey uzaqlardan baxırdı. Təsadüfi görüş hər şeyi yığıb-yığışdırıb yenə tökdü gözümün önünə.

Yorulmuşam daha. Bu idimi mənim gəncliyimin qisməti. Hardasan gülərüz, mehriban, şən Bilqo?!

Mən axı onu sevirdim. Lap çox sevirdim. Hər şey deyilmişdi aramızda tək sevgi etirafından başqa. Mən onun Bilqosu idim., hərşeyi idim. Deməli düz iki il bundan əvvəl hər şey bitib-tükənib.

O getdiyi gün mən bu ayrılığın iki həftə ya da iki ay sürəcəyini düşünmüşdüm.  Görəsən məndən gözəldi o mənə bənzəyən  körpə mələyin anası?.

Eh, nə mənası. Biz bir-birimizə sadiqlik andı verməmişdikki.Tələbə yoldaşım idi, ondanda artıq biz dost idik. Başqa nələrsə bizi bağlayırdı amma bunu üz-üzə göz-gözə etiraf etmədikki. Ayrı-ayrı millətə məxsus, ailə adət-ənənələri fərqli bir müsəlman gənci ilə yəhudi qızını nə bağlaya bilərdiki? Əlbbətdəki yoldaşlıq, dostluq. Başqa heçnə.Əgər  kim başqa nəsə, artıq bir şey istəyərsə onu gərək beləcə ürəyində istəsin. Mümükünsüzü mümkün etmək bizə aid deyildi. Nədənsə indi mən bütün bu ağılsız millət ayrı-seçkiliyini qəbul etmirəm. Amma o vaxtlar bunu çox düşünürdüm. Bu mənim üçün həlli mümkün olmayan və heç zamanda olmayacaq bir çətin riyazi düstur idi.İndi o vaxt düşündüyüm kimi düşünmürəm.  Sevgi varsa kimin hansı əsl-nəcabətə, təriqətə məxsus olması nə üçün vacib olmalıdır? Əli Ninonu sevmədimi, Kərəm Əslinin odunda yanmadımı? Biz də sabahı düşünmədən bu günümüzü şirin-şirin  yaşayan iki  gənc idik. Yoxsa indi qocalmışam? İlahi mən nələr düşünürəm gör. Daha bəsdi, işə gecikmişəm Nahar fasiləsindən sonra ancaq gedib çataram. Axşam bilirəm binamızın qarşısında ayaqqabısının ucu ilə asfaltı döyəcləyib duracaq. Ya da heç gəlməyəcək. Yəqin Bakıya öz həyat yoldaşında gətirib. Elə yadındakı mənəm guya, evimizin qarşısınada gələ. Bilqo ağlın olsaydı bunları düşünməzdin. Bir Allah bilirki mən düşünmürəm, düşünmək istəmirəm. Olan oldu, keçən keçdi...Yəqin mənim təsəllimdə həmişə bu olacaq. 

 

             Avqustun son günləri idi. Hava isti olsada axşam düşəndə bir az yağış yağdığı üçün xəfif sərinlik duyulurdu. Səmaya ala-bula buludlar səpələnmişdi. Yol yorğunu olan Bilqo ayaqlarını sürüyə sürüyə evə tərəf gedirdi. Sakit idi, dah doğrusu sakit görünürdü. Əynindəki mavi don ona çox yaraşırdı. Bilqo gözəl qız idi, ancaq qəribə soyuq baxışları onun gözəl üzünə ifadəsizlik verirdi. Təbiətcə sakit və mülayim olsada xətrinə dəyən bir adamıda cavabsız qoymazdı. Evə çarəsiz gedirdi, “işdən çıxıb evə getmək adətini kim çıxarıb görəsən” fikri indi hər addımında beynindən idırım vuran kimi gəlib keçirdi. Birdən ağlına gəldiki bu sualı kiməsə versin. Yan-yörəsinə baxıb gördükü düz ona tərəf  əlli ya əlli beş yaşlarında bir kişi gəlir. Müəllimə də oxşayırdı həkimə də.

-Bağışlayın müəllim, sizdən bir söz soruşmaq istəyirəm, olar?

Kişi qəribə baxışlarla Bilqonu süzdü. Heçnə başa düşməyən insanlar kimi gözlərini böyüdüb ona yaxınlaşdı.

-          Hara gedirsiz, əgər sirr deyilsə? Sualı verdiyi an başa düşdüki yenə gicliyi tutub. Ancaq artıq gec idi.

Yad kişi əvvəl bunu zarafat bilib əhəmiyyət vermək istəmədisədə bu suala cavab verdi. Yəqin o da Bilqo kimi hal əhli idi. –Evə gedirəm, həmişəki kimi. Niyə soruşduz ki xanım qız? Bilqo tutulub qalmışdı, nə desin, necə özünü bu vəziyyətdən çıxarsın bilmirdi. Gözləri yerlərdən cavab axtarırdı. Utana-utana –bağışlayın əmi sizi uzaq tanışımız bimişəm, üzür istəyirəm. Yad kişi gülümsünüb başını buladı- eybi yox, mən sizi tanımadığım üçün belə də bildimki məni kimləsə səhv salmısız. Yoluna davam edən yad kişinin arxasınca günahkar kimi baxan Bilqo özünü heç  yaxşı hiss etmirdi. İndi tək arzusu evə qaçmaq idi. Otağında özünü yaxşı hiss edəcəyi ümüdi ilə yolu iti adımmlarla getməyə başladı.” Niyə belə pərtəm, axı mənə nə olub? Məni ruh düşkünlülyünə yuvarladan təsadüfi görüş ola bilməzdi. O çoxdan idi heç xəyyalarıma gəlmirdi, yadıma nə vaxt düşdüyünüdə unutmuşam. İndi on beş dəqiqəlik bir dialoq niyə məni göylərdən yerə  vurdu? Bəlkə mən onu xəyal aləmimdə lap dərinliklərdə gizlətmişdim, elə gizlətmişdimki özümdə bu gizlənpaç oyunu ilə barışmışdım. Dönük olan o oldu, mən əksinə bundan sonra öz həyatımı daha rahat yaşamalıyam, heç nəyi, heç kimi gözləmədən.. İndi  yanında bir qız övladı olan mən deyiləm, heç kimi həyatıma buraxmadım, deməli qalib mənəm. Əgər onun üçün bu əhəmiyyət kəsb edirsə qoy məğlub olduğunu özü başa düşsün. Bəlkə o məni elə Bakını tərk etdiyi gün unutmuşdu? Bəlkə heç vaxt sevməyibdə... Bilmirəm, ancaq bildiyim tək həqiqət o idiki mən ona çox bağlı idim. Yol yoldaşım, sirlərimi bölüşdüyüm, yuxularımı danışdığım, arxa bildiyim.....Həyat insana çox şeyi öyrədir. Həsrətlə gözlədiyin anlar, dəqiqələr bir göz qırpımında  mənasını itirir, boşa keçirdiyin illərin haq-hesabını kimdən çəkəcəyini belə bilmirsən. Düşünürsənki bu həyatda yaşanan hər günün hər saatı, hər dəqiqəsi sənin üçün son ola bilər, sonu çatmış bir son. Elə bu səbəbdən hər şey inanın gözündə adiləşir, bəsitləşir. Yaşamaq arzudur, istəkdir. Bunu hiss etmək gözəldir, amma ömür yollarında addımlamaq,yıxılmaq, əzilmək, bütün bunlara baxmayaraq ağrını, əzabı unudub yenidən yola davam etməyin sonu ölümdüsə, elə yolun başlanğıcında  dayanaraq ölümü gözləmək daha doğru olan deyil? Ayrılıqlar üçün tökülən göz yaşları, Tanrıya tez-tez əl açıb səbir, dözüm dilməy, yoxdan var düzəldib insanlardan geridə qalmamaq və bunun üçün çəkilən zəhmət, əzab, ağrı, yuxusuz gecə, qorxu, utanc....... Bütün bunların sonunda mükafatı nədir insanın? Uzaqlara dikilən gözlərdə qəribə bir məna görünür. Sonsuzluq işarəsi, üfüq və səmanın mavi boşluqları.... Bu üç məna növbə ilə bir-birini əvəz edir insan gözlərində. Mənim illərimin ümüd dolu, həsrət dolu ayları, günləri,saatları, dəqiqələri indi kimdən hesab çəksin? Onlar demə mənasız imiş, heç kimə gərəyi olmayan bir heçlik.”

 

Evə çatıb qapının zəngini basdı, anası qapını açan kimi qəribə bir yad səslə “salam” verib otağına tələsdi. Bilqonun anası Zoya xanım qızını belə görməmişdi. Adətən Bilqo işdən evə gəlib, qapıdan içəri keçən kimi çantasını  divanın üstünə vızıldadıb “çay istəyirəm, çayyyy” deyə qışqırırdı. Bilqo üçün fərqi yox idi, evdə qonaq oldu ya olmadı, bu onun üçün qarşısı alınmaz bir adət idi. Zoya xanım istədi onun otağına keçsin,ancaq  nəyə görəsə bu fikrindən daşındı və mətbəxə keçib xörəyi qızdırmağa başladı. Ananın ürəyi qızının yanında olsada başını mətbəxlə aldadıb, bir az gözləməyi qərara aldı. Bilqo çarpayısında üzüstə uzanıb qalmışdı. Ağlamaq istəyirdi, ancaq göz yaşları gözlərindən boğazına ordanda ürəyinə süzülürdü. Gözündən damlaların axmasını çox istəyirdi, belə olsa rahatlanacağını düşünürdü. Birdən telefonu çalmağa başladı. Gözucu telefonuna baxıb taqətsiz halda telefonu götürdü:

-Bəli

-Bilqo?!

-Eşidirəm.

-Evdəsən?

-Nə istəyirsən?

-Narahat qaldım, nömrəni də güclə tapmışam. Məni küçənin ortasında qoyub hara qaçdın?

-Qaçmadım, tələsirdim. Həm sənə kim cürət edib nömrəmi verə bilib?

-Nata..

-Eybi yox, o da payını alar.

-Yazıq qızı güclə dilə tutmuşam. Niyə hamı səndən belə qorxur? Adamyeyənsən məgər?

-...................................

-Niyə dinmirsən?

-Birdə mənə zəng eləmə. Buna gələcək nişanlımda yaxşı baxmaz . Bağışla.

-Nə? Gülməli danışma. Səhər deyirdin heç kim yoxdur həyatımda,yoxsa səkkiz saatın içində peyda oldu nişanlın?

-Sağ ol.

Əlləri əsirdi, onunla danışdığı müddətdə dediyi bütün sözləri bir anlığa unutdu. Telefonu söndürüb evin bir küncünə tulladı.”Axmaq, gicbəsər, utanmır görəsən,  mənə nə cürətlə zəng eləyə bildi? Evli bir insan məndən nə istəyə bilər, məni nə hesab edib bu yekəbaş” Ayaqları sözünə baxmırdı, taqətdən düşdüyünü hiss elədi. Qorxduki ayaqları sözünə baxmayıb yıxılacaq.Yavaş-yavaş çarpayısına yaxınlaşdı, bir təhər yerinə girdi. Gözlərini yumub qeyri-ixtiyari yuxuya getdi.

                                                                  ******

Tuncay ucaboylu, qaraşın bir oğlan idi. Mülayim xasiyyəti, gülərüzü ona çox yaraşırdı. Hamı üçün sevimli, mehriban olan bu oğlanda qəribə bir cazibə var idi. Ətrafında ona xoş gəlmək üçün vurxunan qızlar çox olsada o həmişə tək Bilqoya bağlı idi. Biqo ilə hələ kiçik yaşlarından tanış olan Tuncay onu nə üçün çox istədiyini özüdə başa düşə bilmirdi. Həm sevgi, həm dostluq, həm bağlılıq, həm doğmalıq,bölüşmək hissi, paylaşmaq ehtiyacı hər şey idi onun üçün Bilqo. Bilmirdi sonu nə olacaq, ancaq ondan ayrlmağı heç vaxt düşünmürdü. Bir gün  dərsdən qayıdanda yolda nədənsə söhbət eləyirdilər. Birdən Tuncay Bilqonun qarşısına keçib onun yolunda dayandı. “Sən nə vaxtsa ərə getsən məni unudacaqsan?” O vaxt Bilqo bu qəfil suala nə cavab verəcəyini bilməmişdi, çiyinlərini çəkib “Bilmirəm” demişdi. Ailələr iki gəncin münasibətindən çox narahat idilər. Sonu olmayacaq birgəliyi bu qədər uzatmağın axırı faciə ola bilərdi. İki dost böyüdükcə,yaşa dolduqca bu narahatçılıq daha da atırdı. Orta məktəbi bitirməkdə görürdülər hər şeyin sonunu, ancaq heç kimin gözləmədiyi bir hadisə baş verdi. Biqo ilə Tuncay eyni ildə eyni Üniversitetin eyni fakültəsinə daxil oldular. Məktəb illərindəki bağlılıq tələbəlik illərində qırılmaz bir zəncirə çevrildi. Bunu qırmağa heç kimin gücü çata bilməzdi. Valideynləri də artıq bununla barışmışdı. Ancaq qəribə olan bir şey var idi, nə Bilqo nə dəki Tuncay heç vaxt qızla oğlanı bağlayan sevgidən, ailə qurmağdan, kişi və qadın məhəbbətindən danışmazdılar.Sanki bu haqqda onların heç təsəvvürü yox idi. Əgər bu birgəliyin sonu olmayacaqsa günü-gündən artan bağlılığın nə mənası var idi? Ürək ürəkdən xəbərsiz qalanda belə olur bəlkə də. Bilqo ilə Tuncaydan başqa hamı-kim onları tanıyırdısa bu iki gənci sevgili bilirdi. Hamı fikirləşirdiki Tuncay bir gün Bilqo ilə həmişəlik bir yerdə olacaq, bütün qadağaların üstündən keçib gənclər millət ayrı-seçkiliyinə əhəmiyyət vermədən ailə quracaqlar. Onların qəribə,qaranlıq və yarımçıq qalan hekayəsini indi hərə bildiyi kimi danışır. Tuncay Almaniyaya gedəndə Bilqo ilə vidalaşa bilməmişdi. O vaxt Bilqo Qubaya qəfildən bərk azalayan nənəsinə baş çəkməyə getmişdi. Qəribə olsada Tuncay Bilqoya nə zəng vurmuşdu, nə də ürəkdən bağlı olduğu sevimlisinə məktub saxlamışdı. Bilqo rayondan qayıdanda eşitmişdiki Tuncay Almaniyaya gedib və bu xəbər onun həyatında ən qaranlıq, sıxıcı və üzücü bir xəbər olmuşdu. Onu bağışlaya bilmirdi, başa düşə bilmirdiki niyə Tuncay belə xəbərsiz, səssiz çıxıb gedib. İlk vaxtlar elə düşünürdükü bu gediş tezliklə qayıdacağı ilə bağlı olduğu üçün Tuncay Bilqosuna heçnə demək istəməyib. Ancaq günlər həftələrə, həftələr aylara qarışıb  zamanın axınına qoşulmuşdu və Bilqo da bu amansız axında ürəksiz üzü payıza üzürdü. Texnikanın inkişaf etdiyi bir zamanda  Tuncay bir telefon zəngi edə bilərədi yaxud da emeil ünvanına bircə məktub belə olsun göndərə bilərdi. Yad ellərdə sanki Tuncay ürəkdən bağlı olduğu Bilqosunu  qoyub getdiyini tamam unutmuşdu.

İki nəfər nəsə danışırdı, bu daha çox  mübahisəyə oxşayırdı. Çünki sözlərdə şiddət və qəzəb duyulurdu.Elə bil külək bu səsləri gah yaxına gah da lap uzaqlara qovurdu. Sonra birdəndə bu qovhaqov kəsildi. Bilqo gözlərini açmasada indi təxmini bildiki bu küyçülər kimlərdi. Otaq ala-qaranlıq idi. Saatına baxdı,  altının yarısı. “Görəsən axşam altının yarısıdı, yoxsa səhər”. Pəncərəyə yaxınlaşanacan hələdə axşam ya da səhər olduğunu ayırd edə bilmədi. “Deməli səhərdi, gör necə möhkəm yatmışamki heçnədən xəbərim olmayıb. Necə də gözəl səhərdi, avqust səhəri...”Pəncərəni açan kimi havanın qoxusunu ciyərlərinə çəkdi. Əlini havada  yelləyib küləyin sanki görünməz saçlarını dartışdırdı.Uzaqdan görünən dənizə həsrətlə baxıb köks ötürdü. ”Dəniz səni sevdiyimi səndən başqa heç kimə deməmişəm, səhərlər sənə vurğunluğum daha da artır. Biz iki sevgiliyik, hamıdan xəbərsiz bir-birimizə aid olduğumuzu bilirik. Sahilində həmişəlik məskən salmaq arzusudu ürəyimdə sənin dəli dalğaların kimi çırpınan.” Ucadan kimsə gülməyə başaldı, bu səs Bilqonu xəyal aləmindən qopardı. Başını qonşu eyvana tərəf uzadanda gördükü bir nömrəli düşməni Zaur əlini əlinə vurub gülməkdən uğunub gedir. Bu gülüşlərin ona tuşlandığını Bilqo başa düşdü, həm bu sarsağ Bilqodan başqa kimə gülə bilərdi səhərin gözü açılmamış.Zaur az qala iki qat olurdu, gülə-gülə başını bulayır, əli hərəkətləri ilə Bilqoya bildirirki ağlın havalardadır. Özünü bir təhər ələ alıb sakitləşəndən sonra Zaur Bilqodan soruşdu, -Yenə xəyal aləminin hansı zirvəsindəsən? Bilqo əvvəl istədiki eyvanın pəncərəsinə düzülən dibçəylərdən birini onun üstünə tullasın, güclə özünü saxladı. Guya sakit tərzdə -Mən xəyal aləminin bütün zirvələrini fəth etmişəm, sən öz dərdinə yan kol-kos sərçəsi-deyib gözlərini istehza ilə süzdü. Zaur bilirdiki Bilqo hazırcavabdı, bu səbəbdən özünü hər şeyə hazırlamışdı. Ciddi görkəm alıb –Sərçə? Mən boyda da sərçə olar. Nahaq üstümə ad qoyma, mən şahinəm şahin bildin? – deyib ciddi görkəm aldı. Bilqo özünü gülməkdən güclə saxladı. – Sən şahinlər nəslinin təkamül prosesində inkişafdan geri qalmış nişanəsisən. Səni başa düşürəm, indi cücələr, sərçələr şahin bilir özünü, neyləmək olar şahin qardaş sən deyən olsun. Zaur bu cavabı gözləmirdi- Xətrimə dəydin, sənin əfi ilan olduğunu onsuzda hamı bilir. Bu dəqiqə özümü atacam aşağı, görüm nə cavab verəcəksən bizimkilərə. Tərk edirəm bu dünyanı, zalımların söz qılıncı parçaladı ürəyimi, şahinlərə sərçə deyən cəzasını çəkməlidir. Əbədiyyətə qovuşacam indi görərsən zəhləmgetmiş Bilqo. Bu adı sənə qoyan günə qara bir daş düşəydi, sənin kimi qonşunun Allah bəlasını versin. Zaur təntənəli nitqindən sonra qəfildən eyvanı aşıb, betonun üstünə çıxdı.-Atıram özümü! Bilqo bu hadisələrin belə cərəyan edəcəyini ağlınada gətirməzdi, ürəyində fikirləşirdiki görəsən bu sarsağ neyləmək fikrindədir. Özünü itirmiş Bilqo-Bəsdi aktyorluq elədin, keç bu tərəfə, uşaqsan? Bu nə hərəkətdir, ehtiyatlı ol birdən doğurdan sürüşüb gedərsən aşağı, məni bəlaya salma dayanıb duran yerdə-dedi, ancaq canına bərk  qorxu düşdü. Bilqonun bu sözləri Zaurun ürəyinə yağ kimi yayılırdı. O hələ biraz da  Bilqonu qorxutmaq istəyirdi, ancaq səs-küy qopacağnı bilib bu oyunu tez bitirməyi qərara aldı. –Söz verki birdə mənlə belə danışmayacaqsan, mənə hörmət eləyəcəksən, bir qonşu kimi məni də adam yerinə qoyacaqsan,mənimdə salamımı alacaqsan, söz ver bu dəqiqə. Bilqo bilirdiki bu oğlanın belə dəli-dolu hərəkətləri var,onun üçün fərqi yoxdur, nə ağlına gəlsə eləyə bilər. Bu məhlədə o tək Biqoya bata bilmirdi, deyəsən bu gün bu baş verəcək və Zaurun ən böyük arzusu həyata keçəcək. Ürəyində “cəhənnəmə” deyib Bilqo Zaura söz verməyə məcbur oldu. –Yaxşı söz verirəm, ancaq sən Allah keç bu tərəfə. Zaur diqqətlə Bilqonun gözlərinə baxdı, onun üzündə qəribə bir ifadə yarandı, gülümsünüb qalib döyüşçü kimi eyvanın divarını aşdı. Sonra üstünü çırpa-çırpa –nahaq razılaşdın mənlə gözəlim-deyərək təzədən Bilqonun üzünə baxdı. Bilqo çiyinlərini çəkib-neyləməliydim ay dəli, mən günaha batmaq istəmirəm-deyərək özünü vəziyyətdən çıxarmağa çalışdı. Zaur üstünü çırpıb Biqogilin eyvanına yaxınlaşdı. Gözünü Bilqodan çəkmədən soruşdu:

-Bəs mən elə bilirdim sən heç nədən qorxmursan, bu necə oldu?

-Nə necə oldu?

-Mənə təslim olmağını deyirəm...

-Mən sənə təslim olmadım, vicdanıma, birdəki sənin bu axmaq oyununun qurbanı olmamaqa təslim oldum.

-Hər nəyə təslim olmağından aslı olmayaraq mən daha sənin yenilməzliyinə inanmıram, onsuzda ordan aşağı atlanacaq fikrim yox idi.

-Nə isə, daha mənim o dövranım deyil Zaur, çox yorulmuşam, belə şeylərə həvəs göstərmirəm çoxdan. Mən çoxdan böyük qız olmuşam, sənin bundan da xəbərin yoxdur?

-Mənim hər şeydən xəbərim var, əslində sənin heçnədən xəbərin yoxdur.

Bilqo bu sözlərdən diksindi və böyümüş gözlərini Zaurun üzünə dikib soruşdu:

-Məhlədə nəsə baş verib? Yoxsa yenə sənin üçün elçilik eləyiblər, oxun daşa dəyib? Sənə həmişə demişəm axı subay gəlib subay da öləcəksən.

-Elə səndə, qarımış ifritə.Mən əlimi atsam əllisi gələr qaça-qaça əlimdən tutmağa, sən öz halına yan.Kim alacaq səni bilmirəm. Məhlədə elə bir şey olmayıb narahat olma, sənin bu dünyanın işlərindən xəbərin ola da bilməz, deyəsən yavaş-yavaş ağlını itirirsən, özbaşına danışdığını eşitdimdə, gördümdə. Yarım saata bütün Bakı biləcək bunu, sənə söz verirəm gözəlim.

-Elə bilirsən vecimədi, lap istəyirsən Afrikadakılarada xəbər elə. Sənin işin- gücün onsuzda yoxdur, bu göydən düşmə olduki lap. Acından canıma üşütmə düşdü, gedim səhər yeməyini yeyib cana gəlim, gözlərimin nuru tükənib aclıqdan.

Zaur Bilqonun aradan çıxmaq istədiyini görüb soruşdu:

-İşə gedəcəksən bu gün?

-Bu nə sualdır, əlbbətdə gedəcəm.

-Mən sənlə gələ bilərəm?

-Niyə?

-Elə-belə...

-Ahaaa, Maya! Gəl, gəl, gözüm üstə yerin var, bu nə sözdü.

-Sənin Maya bacın ərəbdovşanına oxşayır, ölürəm ərəbdovşanı üçün.

-Danışıqına diqqət elə. Maya sənin kimilərə məhtəəl olmayıb, avara.

-Mənə deyirsən?? Bəs söz vermişdinki məni təhqir etməyəcəksən, nə oldu hə?

-Dilini dinc saxlada.

-Gəlirəm sənlə ya yox?

-Doqquzun yarısı aşağı düşəcəm.

-Gözləyəcəm, əgər aldadıb hiylə işlətsən blokunuzdan asacam özümü, düz qapınızın üstündə görəcəksən ruhsuz bədənimi.

-Bəsdi ətmi tökmə, deyəsən çox vacib sözün var, yoxsa mənim kimi qarımışla yanaşı uzun bir yolu getmək fikrinə düşməzdin.

-Ola bilər.

Eyvanın pəncərəsini açıq saxlayıb Bilqo evə keçdi.Zaur onun arxasınca hələdə baxırdı. “İndi acgözlüklə yeməyə girişəcək. Sənə demək istədiklərimi necə deyecəm bilmirəm, bəlkədə deyə bilməyəcəm, bəlkədə yol uzunu bir şey tapıb danışacam, bəlkədə Mayaya vurularam çarəsizlikdən.Onunla getmək istəyimin əsl səbəbini deyə bilməsəm hər cür yalana əl atım gərək. Uzağı deyərəmki babam üçün elçi düşmüşəm. Yəqin nənəsi ölməyib, yoxsa biabır olaram. Bu ifritədən deyəsən bir az qorxuram, ürəyimin döyüntüsü qulaqlarımı kar eləyəcək bu dəqiqə. Soruşmaq istədiklərimi səndən necə soruşacam ay Allahın bəlası Bilqo? Görsəmki çıxış yolum yoxdur, qoyacam onu küçənin ortasında, arxaya baxmadan qaçacam. Sonrası necə olacaq bilmirəm, bir-iki həftə gözə görünmərəm, canımı belə qutararam.”

       Gözəl yay havası insanı çölə çağırırdı. Səma tərtəmiz, günəşin üzü gülür, sarı çiçək sancılıb mavi dona. Əsl gənc qızın donuna oxşayırdı bu gün səma. İnsan düşünürki belə xoş bir havada hara getsə, hansı işə başlasa sonu gözəl bitəcək. Yaşamaq eşqi insana qanad verir, deyib-gülmək, dostlarla, sevgilinlə, nişanlınla,bir sözlə ürəyin kimi çağırır o insanla görüşmək, gəzişmək istəyirsən mavi səmanın altında. Dənizin dalğaları sanki qucaq açıb insanı çağırırdı. Sahilə sıçrayan dənizin damlalarını isti qum acgözlüklə udub, canına çəkirdi. Qağayılar rəqs edirdi dalğalarla,sinələrini dənizin dalğalarına çırpıb günəşin şüaları altında qurunurdular.Günəş ona cürət edib baxanların üzünə şüaları ilə sığal çəkirdi. Hər şey bir-biri ilə gözəl ahəng təşkil edirdi, zəcir kimi biri-birinə bağlı idi bütün bu gözəlliklər.

            Bilqo çay süfrəsi düzəldib yeməyə başlamaq istəyəndə anası əsnəyə-əsnəyə gəlib oturdu qızının yanında. Zoya xanım qızının başına sığal çəkib kefini soruşdu.

-Necəsən əzizim, dünən gözümə bir təhər dəydin, səni narahat eləmək istəmədim, yoxsa otağına gələcəkdim. Nə olmuşdu axı?

-Heç ana, işdə bir az əsəbləşdirmişdilər məni. Olan bir şey yoxdur, narahat olma.

-Sən kimlə danışırdın, telefon danışığında az-maz eşidilirdi.

-İşdən idi, narahat olma mənə görə, hər şey yaxşıdır anacan.

-Sənə görə narahat olmaya bilmərəm, sən mənim qızımsan, analar həmişə qızları üçün narahat olurlar. Təki hər şey yaxşı olsun, mənim üçün bundan gözəl nə ola bilər? Bilqo xəfif təbəssüm üzündə anası ilə şirin-şirin söhbət etdi. Anasına dünən baş verənləri danışmaq fikrində deyildi, onsuzda Tuncay onlar üçün unudulub getmiş bir insan idi, yada salıb ailəsini yenidən narahat etmək istəmirdi. Bilqo da özünə söz verdiki bu gündən onun üçün bu insan dərin bir çökəklildə dəfn olunub. “Mən onu heç vaxt bağışlamayacam” deyib Tuncay gedəndən tutduğu gündəliyi tikə-tikə edib zibil qabına atdı.

Bilqo səhər yeməyini doyunca yedikdən sonra geyinib aşağı düşdü.Gözəl görünürdü bu gün, qırmızı ipək don, ağ ayaqqabı, dağınıq gur saçlar Bilqonu çox cazibədar göstərirdi. Həyətə düşəndə “sevimli” Zauru görüb üzünü turşutdu. Ağızucu “Səfeh, gicbəsər” deyə-deyə ona yaxınlaşdı. Bilqo süni gülüş üzündə-Məni gözləyirsən?-soruşdu.

-Yox,Zoya xalanı...

-Zoya xalada elə səni gözləməyindən danışırdı, yaman darıxıb sənin üçün.

-Xeyir ola belə bəzənmisən, görüşə gedirsən?

-Yox, ölümə gedirəm,sənin kimisi ilə yanaşı yol çıxanı başqa nə gözləyə bilər axı.

-Sən özünə şərf bil mənimlə ölməyi, belə gözəl ölüm olarmı heç bir düşün.

-Kövrəlmişəm, bu dəqiqə göz yaşlarım dəniz olacaq, düş qabağıma az çərənlə.

Zaur gülə-gülə əlini əlinə vurub uşaq kimi atlanıb-düşdü.Yol uzunu qəribə bir sükut çökdü. Zaur Bilqoya gözucu baxır, şux yerişinə diqqət edirdi. Bilqo çox fikirli görünürdü, ciddi görkəm almış çöhrəsi adamı qorxudurdu. Zaur sükutu pozub- Mənə də bir iki alça verdə-deyərək gülümsündü.

-Alça hardandı məndə, alça vaxtıdır məgər?

-Üzün bəs niyə belə turşuyub?

-Heç elə-belə.

-Sənə nə olub?

-Heçnə olmayıb.

-Mən sizi görmüşəm Bilqo.

-Bizi?

-Hə sizi, səni və Tuncayı...

Bilqo nəyə görə narahat olduğunu başa düşə bilmədi. “Bizi necə görə bilərdi, axı mənim onunla söhbətim cəmi on dəqiqə çəkib, yoxsa bu sarsağ məni izləyir? Bu nə ağılsızlıqdı, məni niyə izləsin, ağlıma bu hardan gəldi belə. Nə cavab verim indi buna? Lap belə görüb nə olsunki, biz çoxdanın tanışlarıyıq ,yolda bir-birimizə salamda verə bilmərik məgər?” Bilqo özünü güclə toplayıb etinasızlıqla-Nə olsunki? O mənim dostum olub, unutmusan? Öz aramızdır sənində onunla tanışlığın var, niyə bizi görüb tülkü kimi pusmusan, gəlib qoşulardında bizə.

-Mən Tuncayla dünən görüşmüşəm. Bilqo, bir sualıma cavab ver zəhmət olmasa, ancaq səmimi ol. Tülküyə daha çox hansımız oxşayırıq mən ya o ürək dostun Tuncay?

Bilqo bu suladan duruxub qaldı, ayaq saxlayıb Zaurun üzündəki mənanı  başa düşməyə çalışdı. Bu sualı belə yüngül beyin biri verə bilməzdi, bəlkədə Zaur hamıdan ağıllıdı, ancaq əməlləri ilə o həmişə əksini sübut etmişdir. Zaurun sualı həmdə cavab idi, gəlki bunu kim etiraf etməliydi? Bilqo bunu dilinə gətirə bilməzdi.

-Mənim üçün maraqlı deyil kim tülküyə oxşayır.

-Yaxşı cavabdır.

-Sən nə istəyirsən məndən? Nə düşmüsən yanımca? Hara kimi gələcəksən mənlə belə gic suallarınla?

-Sən onu sevirsən Bilqo, mən bunu bir daha başa düşmək üçün, bu boş başıma yerləşdirmək üçün düşmüşəm yanınca.Ancaq bunu bilki  Tuncay sən gördüyün, tanıdığın biri deyil artıq. Sən illərini onun yolunda gözləməklə keçirisən, bunun faydasız, heç kimə gərəksiz bir fədakarlıq olduğunu bilirəm, buna göz yuma bilmərəm Bilqo, bağışla, buna yol verməyəcəm... Nə fikirləşirsən fikirləş, heç nədə soruşma məndən, daha dözə bilmirəm. Belə həyatı niyə yaşamalısan bir fikirləş? Səni  illərlə lap yanında, düz gözünün qarşısında gözləyən biri ola-ola belə ağ-qara həyatı yaşamısan, indi də hansısa hoqqalardan çıxıb gələnə üz verirsən. Bilirəm nə fikirləşirsən haqqımda, ancaq mənim üçün fərqi yoxdur daha, buna dözə bilmərəm. Tuncay buna layiq deyil, əgər sən onu həyatına təkrar buraxsan mən səni ödürəcəm..... Sonrada özümü....

Bilqo təkcə xəfif küləyin səsini eşidirdi, heçnə fikirləşə bilmədi, bircə kəlmə söz belə ağlına gəlmədi...Dili ağzı qurumuşdu, havasızlıqdan boğulurdu. Bunları deyən Zaur idimi? Bəlkədə başqa biri idi,  Zaura bənzəyən biri.Bilqo ayaqlarının yerdən üzüldüyünü hiss etdi,özünü zorla ayaqüstə saxlayırdı.Bilqonun ürəyi yaralı quşun qanadı kimi ağrı və qorxu ilə çırpınırdı. Zaura nə cavab versin, bu sözlərin, bu etirafların qarşısında söz tapa bilmirdi Bilqo. “Həyatda ən çox gülüb-ələ saldığım, varlığına əhəmiyyət vermədiyim,tanış-biliş yanında  haqqında söz düşən kimi birinci ortalığa düşüb  yamsaladığım birisən Zaur... Sən məni necə sevə bilmisən, bu hisslər hansı xoş rəftarımdan doğa bilərdi axı, çünki mən sənə heç vaxt bir oğlan kimi, bir qonşu kimi, heç adi bir insan kimi hörmət eləməmişəm. Biz səninlə ayrı-ayrıyıq, başqayıq,bütün bunları səndə bilirsən........” Bilqo buz bağlamışdı avqust səhəri, heykəl kimi hərəkətsiz gözləri Zaurun gözlərində, ancaq ruhu qarlı zirvələrdə idi. Düşündüklərini dili ilə də deyə bilərdi, ancaq hiss edirdiki dili də buz bağlayıb. Bu sükut Zauru tamam hövsələdən çıxartdı.

-Nəqədər baxacaqsan, bir söz tapa bilmirsən? Ayrı vaxt olsaydı dil qəfəsə qoymazdın..

Bilqo nə desin indi? Zaurun belə ucadan sükutu pozması onu bir az qorxutdu da.

-Sənə heç nə deyə bilmirəm, sənin danışdıqlarını mən hələ də başa düşməyə çalışıram.

-Onda mən gedim, sən başa düşəndə qayıdaram.

-Tuncayla məni bir yerdə görə bilərsən, bu təsadüfü bir görüş idi, cəmi on dəqiqəlik.Mən sənə hesab verməli deyiləm bunu da yadına salmaq istəyirəmki yerini biləsən. Qaldıki məni öldürmək istəyinə sənin ağılsız olduğunu heç vaxt şübhə etməmişəm, nə olsa gözləmək olar səndən. Kimsənki sən mənim həyatıma burnunu soxursan? Həyatımı kimə görə heyif edirəm ya etmirəm bunun sənə dəxli yoxdur bildin?

-Var!

-Yoxdur deyirəm, əl çək məndən.

-Əl çəkməyəcəm Bilqo, söz verirəm, bu işıqlı dünyanı başına dar eləyəcəm əgər Tuncayı özünə birdə yaxın qoysan.

-Qələt eləmə heyvan, qorxmuram səndən başa düşdün?

-Qorxmursan deməli?-amma Bilqo qorxmağa başlamışdı. Zaur özünə oxşamırdı, gözləri hədəqəsindən çıxmış, rəngi ağarmışdı. Belə əsəbi biri olduğunu Bilqo indi görürdü,ondan bir iki addım geri çəkilmək istəyirdiki bir az uzaq dursun, qəfildən Zaur onun qolundan möhkəm yapışıb özünə tərəf çəkdi. Bilqo əl-qol atmağa başladı, ancaq heç bir faydası olmadı, Zaur  qızın qollarını möhkəm sıxıb, iki əli ilə Bilqonun başını öz üzünə tərəf yaxınlaşdırdı və əyilib dodağlarından öpdü....Bilqo gözlərini açanda artıq Zaurun uzaqda adamaların arasında yavaş-yavaş balacalaşdığını gördü. Küçənin ortasında Bilqo çaş-baş dayanıb-durmuşdu.Yanından  ötüb-keçənlərdə ona qəribə baxışlarla baxırdı.Hansı tərəfə gedəcəyini də unutmuşdu, fikrini cəm eləmək üçün bir iki addım atmağa başladı və həmin anda da geri qayıdıb iti addımlarla işə tələsdi. Yol uzunu o ancaq bir insanı fikirləşirdi....” Necə oldu ki mən onu əllərimlə boğub öldürmədim, axı hansı haqla o məni öpə bilərdi, nə cürətlə... Həyatımda belə bir şey olmamışdı, bunu o yox, seçib sevəcəyim insan etməliydi, mənim üçün müqəddəs, toxunulmaz olan bir şey idi bu....Bunu əlimdən almağa haqqı yox idi...İndi necə olacaq?....O hara baş alıb gedirdi görəsən? Ürəyim bu dəqiqə parça-parça olacaq...O məni sevir, dəli olsada, axmaq olsada, avara, sərsəri olsada o məni sevir... Gör bunu necə ustalıqla gizləyib ilahi, o məndəndə güclü imiş...Tuncayla görüşüb, yəqin onun evli olduğundan xəbərdar olduğu üçün onun mənə layiq olmadığını dönə-dönə təkrar edirdi. Bəlkə də heç ailəli olduğundan xəbəri yoxdur, bəlkədə var. Zaur, elə fikirləşibki Tuncay qayıdıbsa hər şey yenidən başlaya bilər...Gün-gündən daha dəhşətli gəlir, heyif belə gözəl havadan, heyif səndən sarışın gözəl..”

 Saat altıya qalmışdı, ancaq Bilqo hələdə evə getməyə tələsmirdi. Maya gah Bilqoya baxır, gahdakı saatına. Bilqo Mayanın tələsdiyini başa düşüb –Sən get Maya, mənim hələ bir az da işim qalıb-dedi. Maya doğurdan tələsirdi ancaq rəfiqəsini tək qoymaq istəmirdi, o hər şeyi bilirdi. Bu gün Maya Bilqodan bu iki gündə başına gələnlərin hamısını eşitdi. –Yox Bili mən səni burda belə qoyub gedə bilmərəm, dur xahiş edirəm gedək evə. Sizə gələcəm hava qaralanda,  doyunca danışarıq, indi gərək mütləq özümü çatdırım geyim butikinə, gördüyüm donu mütləq almalıyam, başa düşürsəndə məni kimsə qabaqlasa bu faciə ola bilər mənim üçün. Bilqo kefsiz halda yığışmağa başladı-Yaxşı, dur gedək, sənin dərdin heç çəkiləsi deyil görürəm. Mayanın üzündə “mənə rəhm elə” ifadəsi var idi,günahkar kimi-Neyləyimki

 belə sağalmaz xəstəliyə tutulmuşam.”

Bilqo ilə Maya həyətə çıxanda Zaur həyətdə durub bir oğlanla söhbət edirdi. Maya Zauru görən kimi az qalırdı büdrəyib yıxılsın, Bilqo isə ona əhəmiyyət verməməyi qərara almışdı. Qızlar Zaurun yanından keçəndə Zaur –Bilqo gözlə məni, sənə sözüm var-deyərək həmsöhbəti ilə sağollaşıb siqaretini yarımçıq tulladı. Bilqo dayanmadı, Zaur özü gəlib onlara çatdı.

-Salam Maya.

-Salam..

-Nə olub, beş il bundan qabaq ölmüş qohumunam dirilib gəlmişəm, nə gözlərini bərəltmisən? deyib Mayanın üzünə baxdı.Maya özünü yaman itirmişdi, nə üçün qorxduğunu özüdə başa düşə bilmirdi.

-Necə baxıramki, bəlkə sənin gözlərindi tərsinə görən hər şeyi.

-Çəp göz özünsən..

-Kobud..

-Çox sağ ol, mən öyrəşmişəm belə gözəl sözlərə..

-Özün qazanırsan, inciməyə haqqın yoxdur.

Zaur üçün Maya ilə söhbəti uzatmağın elə də dərin bir mənası yox idi, çarəsiz idi, bunu Bilqoda başa düşürdü. Zaur daha Mayaya baş qoşmadı, sakitləşib bu iki rəfiqə ilə yol yoldaşı oldu. Bilqo heç nə danışmırdı, arada Mayanın suallarına “hə” yaxud da “yox” cavabı ilə kifayətlənirdi. Arxadan kimsə iti addımlarla onlara yaxınlaşırdı,addım səsləri yavaş-yavaş daha da kəskinləşdi. Zaur arxaya boylananda Tuncayın gəldiyini gördü, üzünü yana çevirib “Lənət sənə kor şeytan, ansamblımız indi tam olacaq” dedi. Tuncay tənginəfəs onlara çataraq-Nə yaman bərk gedirsiz.Sizə çatmaq olmur balam -deyib əlini Zaura uzadaraq salamlaşdı. Zaur onun uzatdığı əli böyük mənmuniyyətlə qırardı, ancaq çarəsiz olaraq məcburən salamlaşdı. Bilqo bunu gözləmirdi, Tuncayın onlara yaxınlaşmasının heç də yaxşı sonluğu yox idi. Maya Tuncayı qiyabi tanıdığı üçün ona  diqqətlə baxırdı, sanki qeyri-adi sənət əsərini seyr edirdi. Tuncay başladı şirin-şirin danışmağa, Zauru Bilqoya, Bilqonu Zaura qatıb bir çox xatirələri xırdalaya-xırdalaya çıxış edirdi. Bilqo üçün onun söhbətləri maraqsız idi, heç bir məna kəsb etmirdi. Tuncayın özüdə mənasını itirmişdi onun üçün..Fikri, xəyalı uzaqlarda qarışıq rənglərlə məşğul idi. Arada Zaurda uzaqlardakı rənglərin içindən boylanırdı, ona barmaq silkələyirdi,sonra yox olub bənövşəyi rəngə çevrilirdi. Ən qəribəsi onda idiki Zaur indi hər dəfə onun rəglər aləmində görünüb itəndə Bilqonun sevimli rənglərinə çevrilirdi, yaşıl,narçiçəyi, sarı, mavi.....Rənglərin içində Zaur işıq kimi yanıb-sönürdü. Bilqo qeyri-ixtiyari Zaura gözucu nəzər salır,bu illər ərzində, görə bilmədiyini  axtarırdı onun üzündə, elə bil bu gün daha yaxşı tanımağa başlayırdı. Bilqo “Gözəl baxan, gözəl görər” fikri ilə deyəsən barışmaq istəyirdi. Zaura qarşı qəzəbi, hirsi, istehzası, qarşısıalınmaz təhqiredici hissləri coşub-çağlasada ona niftər bəsləyə bilmirdi.Zaurun gözlərinə diqqətlə baxanda, dərinliklərdə,Marian çökəkliyi qədər dərinlikdə, heç nəyə bənzəməyən, heç bir sözlə izahı mümkün olmayan əbədi bir məna var idi.Bilqo sanki bu gün kəşf etmişdi bunu.Tuncay bu üçlükdə artıq olduğunu başa düşürdü,ancaq fikirləşirdiki indi hamı dağılacaq,  o da Bilqo ilə rahat danışa biləcək. Maya 169 nömrəli marşurutu uzaqdan  görən kimi tələsik sağollaşıb dayanacağa tərəf qaçdı, araya salıb Bilqoya göz vuraraq “Özündən muğayat ol, axşam gələcəm, süfrəyə çoxlu şokalad qoyarsan” dedi. Bilqo Mayanın getməyini istəmirdi,ancaq indi Mayanın qabağında heç bir ilahi qüvvə dura bilməzdi, bunu Bilqoda bilirdi, bu səbəbdən əvvəldən özünü belə təklənə biləcəyinə hazırlamışdı.Bilqo Tuncayın hələ də ayrılıb getmədiyini görüb hövsələdən çıxırdı, birdən ağlına nə gəldisə “Qızın necədir?”deyib Tuncayın üzünə baxdı.

Tuncay çaş-baş qaldı, sanki Bilqo ona indi onların yox ailəsinin yanında olmalı olduğunu demək istəyirdi bu sualı ilə.

-Yaxşıdır,şeytan kimi olur get-gedə.

-Qız uşaqları elə şeytandıda, özlərini sevdirə bilirlər.Gərək qızını gətirib bizlə tanış edəsən bir gün, qoy atasının dostlarını oda görüb tanısın.

Tuncay belə sözləri gözləmirdi,Bilqo üçün bu haqqda danışmaq necə də rahat idi, bu Tuncaya pis təsir etdi.Zaur isə gülməyini güclə saxlamışdı, Bilqonun sözləri onun üçün cana dərman idi.

Bilqo qəfildən Zaurun əlindən tutub “Gedək dondurma yeməyə, söz vermişdin, mənə meyvəli dondurma alacaqsan”dedi. Zaur Bilqonun əlini öz əlinin içində görəndə diksindi, təəccüblə Bilqoya sonrada Tuncaya baxdı, həmin anda Bilqonun nə etmək istədiyini başa düşdü. Tuncay gözünün qarşısında səhnəyə inanmaq istəmədi. “Bilqo ilə Zaur??? Bilqo Zauru nəzərdə tutub gələcək nişanlım deyəndə? Ola bilməz, bunlar arasında nə vaxt yarandı bu sevgi?” Tuncayın suallarına heç kim cavab verə bilmədi,çünkü  özündən başqa bunları heç kim eşidə bimədi....

Bilqo üzünü Tuncaya tutub”Bağışla, biz gərək burada xudafizləşək...”dedi. Tuncay pərt halda “Məni qabaqladın, Almaniya səfərliyinə getməliyəm, yaxınlıqdadır binası, elə məndə tələsirəm,vaxtdan xəbərim olmayıb,az qala gecikəcəkdim, hələlik sağ olun.”deyərək onlardan uzaqlaşdı. Bilqo Zaurun əlindən möhkəmcə yapışıb, özündə yüngüllük tapırdı Tuncaydan uzaqlaşdıqca. Hər şey Zaurun ürəyincə idi, onun üçün fərqi yox idi bu oyun idi, ya da qurma idi, əsas Bilqo ona həyatında heç vaxt bu qədər yaxın olmamışdı. Bilqonun zərif barmaqları onun barmaqlarına dolaşaraq yumruq olmuşdu.....

-Yavaş ol, barmaqlarımı qoparacaqsan, məni belə çox istədiyni bilməmişəm, niyə gizlətmisən ay ifritə, qorxurdunki bəyənmərəm səni?

-Kəs səsini, qoy o gözdən itsin bu barmaqlarımla gözlərini çıxaracam, görərsən.

-Yaman qorxuram, rəhm elə..Bilqo sənə deməyi unutmuşam , mən səni sevirəm.....

Bilqo əlini Zaurun əlindən aralamaq istəyəndə Zaur onun əlindən daha da möhkəm yapışdı.

Bilqo hirsli halda “Burax əlimi” desədə Zaur buna əhəmiyyət vermədi.

-Yox Bilqo, nahaq zəhmət çəkmə. Mən sənin nə əlini, nədə özünü buraxacam...Səni bu dəfə itirməkdən yaman qorxmuşdum,amma daha belə qorxmaq istəmirəm.

-Cammat bizə baxır, ayıbdı, burax əlimi deyirəm sənə.

-Məndə bizim kimi qarpışanlara çox baxmışam, gözü görənlər baxacaqda, neyləyək? İnanki əlini buraxmaq heç istəmirəm, səndən xahiş etməmişdim əlimdən yapışasan.

-Heyvansan, əlimi incidirsən, burax!!!

Zaur tez Bilqonun əlini buraxdı-Bərk ağrıtdı? Bağışla, xahiş edirəm bağışla məni...Düz deyirsən mən heyvanam.

Araya dərin sükut çökdü, heç biri dinib-danışmırdı.Metroya düşmək lazım idi, çünki evlərinə belə getmək daha əlverişli idi. Zaur çox pərt idi, evə getmək heç istəmirdi, “Kaş ki burdan sahilə gedədik səninlə, kaş ki doyunca söhbət edərdim gözlərinə baxa-baxa, kaşki, kaşki....Çox  çarəsizəm çox...” Metroya üz tutan yolu burulanda qəfildən Bilqo Zaurun qolundan tutub saxladı-Dayan görüm, evə getmək istəmirəm, bayaqki dondurma məsələsi qoy elə-belə sözdə qalıb yalan olmasın, gedək dondurma al mənə, sahilədə gedək, əgər yorğun deyilsənsə. Bilqo danışdıqca Zaura elə gəlirdiki bu sözlər ona xəyal aləmindən gəlir, ancaq gördükü yox, bunlar həqiqətdir. Elə sevincək olmuşduki nə edəcəyini bilmədi. Üzü günəş kimi işıq saçmağa başladı, ürəyi yarpaq kimi əsim-əsim əsdi....Bilqo onun qəlbindəki bu kiçicik arzunu duya bilmişdi, bəlkə hər şey elə bu gün başlayacaq, bəlkə onunla bağlı arzuları, istəkləri bu gün  göylərdən yerlərə qona biləcək, bəlkə həsrətinə həsrət calamış ömür bu gün vəfalı olacaq ona qarşı....Zaurun baxışlarından hər şeyi anlasada Bilqo ondan soruşdu:

-Bəlkə evə getmək istəyirdin....

-Yox, nə danışırsan, sadəcə qulaqlarıma inanmıramki mənimlə gəzməy istəyirsən..

-Dondurmanın xətrinədi bu gəzinti sadəcə...

-Eybi yox, mən buna da razıyam..

Onlar üzü sahilə yol aldılar...Hava sərinləşdikcə insanlar parklara axışırdılar, kimi hovuzun ahəngli su rəqsinə tamaşa etməyə, kimi ağac altında dondurma yeyərək təbiəti seyr etməyə, kimi dənizin ətrafında dövr eləyən sərin küləklərə qovuşmaq üçün tələsirdi...Bir az gəzdikdən sonra Zaur iki böyük meyvəli dondurma alıb Bilqoya oturmağı təklif etdi. Onlar söyüd ağacı altındakı oturacağda əyləşib,dənizə baxmağa başladılar. Bilqo dondurmadan acgözlüklə iri-iri tikələr qoparmağa başladı. Elə ləzzətlə yeyirdiki sanki həyatda ilk dəfə idi belə dadlı nəsə yeyirdi. Zaur dondurma sevməsədə Bilqoya baxa-baxa həvəslə dondurmanı ağzında əridirdi.Bilqo sakit səslə-Səni uşaqlıqdan tanıyıram, amma heç vaxt ürəyindən keçənlərdən xəbərim olmayıb,itlə-pişik kimi olmuşuq, bizim ortaq nəyimiz var axı səninlə? Sən Tuncayın qayıtdığını bilən kimi mənə sevdiyini bildirdin, bəlkə Tuncay heç vaxt qayıtmayacaqdı? Nə demək istədiymi yəqin başa düşürsən...Sənin bunun üçün zamanın olub, niyə məhz bu gün?

Zaur gözlərini uzaq bir nöqtəyə zilləyib fikrə getsədə diqqəti Bilqonun dediklərində idi, başa düşürdüki Bilqo haqlıdır..Cəsarəti çatmayıb illər uzunu qəlbindəkini dilinə gətirsin..”Mən qorxağam,bunu açıq-aydın deyə bilərdində ay ilan”

-Mən səni itirməkdən həmişə qorxmuşam, sənin heç nədən xəbərin yoxdur, arxanca çox gəzmişəm Bilqo, lap çox. Sən mənim nəyimi bəyənəcəkdin həm? Əlimdən gələn tək kölgə kimi səni izləmək olub. Bəlkədə səni sənə layiq bildiyim biri sevsə, yada eşitsəmki yaxşı bir insanla həyatını birləşdirirsən mən buna ürəkdən sevinərəm, bilərəmki sən xoşbəxtsən, bəxtəvərsən...O qədər olubki sən işə səhərlər gedəndə əl-üzümü yumamış arxanca qaçmışamki səni heç olmasa uzaqdanda olsa görə bilim...Bilirəm nə düşünürsən haqqımda, mənim üçün onsuzda fərqi yoxdur, zorla gözəllik olmaz, bunu da bilirəm,ancaq səni o insanla birləşməyə qoymayacam Bilqo, bunu yaxşı yadında saxla...O vicdansız, qədirbilməz, çirkin biridi..İki ildən sonra qoltuğuna bir körpəni vurub gətiribki nə var iş bilmişəm, ataya da bax..Anası hanı bəs o uşağın? Sənə maraqlı deyil bəlkədə dediklərim, ancaq hansısa fahişənin toruna düşüb sənin uşaqlıq dostun, sonrada bu yazıq, günahsız qız uşağı peyda olub. Daha doğrusu “sədaqətli məhəbbət” bağındakı ağacın barı...Elə pozğunlara uşaq lazımdır səncə? Uşaqla birgə yollayıb hörmətli Tuncay müəllimi Azərbaycana...Sənlə olan görüşü təsadüf olub səncə? Günahlarını səninlə birgə yumaq istəyib Tuncay ata.Əgər yaxın günlərdə anası ilə sizə gəlib “mənə həyat yoldaşı, qızıma ana olarsan”deməsə it kimi hürəcəm Bakının küçələrində..Bilqo, mən səni başa düşürəm, belə sözlərə görə məni bağışla,sənə kiminsə zərər vuracağına dözə bilmərəm, sən buna layiq deyilsən. Düzdü, mən heç sənə də layiq deyiləm,bunu düşünmürəmdə,ondan çalış uzaq olasan..Başa düşürəm siz uşaqlıqdan dost olmusuz, aranızda möhkəm bağları qırmağa heç kimin gücü çatmaz, ancaq səni ehtiyatda saxlayan oyunçu kimi görüb Tuncay,qurduğu oyun belə sonluqla bitməsəydi o heç sənə ehtiyac duymayacaqdı, bunun nə demək olduğunu başa düşürsən heç?

Bilqo Zaurun hər sözünü yadında saxlayırdı,hər söz həqiqətlə yoğrulmuş qaynar təndir çörəyi kimi ona ləzzət eləyirdi,ağzını, dilini yandırsada bu sözlərin xoş ətri, əvəzolunmaz dadı ona həqiqətlər, doğrular üçün illərlə ac qaldığını sübut edirdi.Gözləri yaşla dolub-boşalırdı, külək yanağından axan damcıları üzündəcə qurudurdu....Bilqo acı-acı gülümsünüb çiyinlərini çəkdi və -Mənim üçün Tuncay adlı  varlıq daha yoxdur-dedi.Deməli pozğun bir əcnəbi qadını imiş onu iki il qərib ölkədə tutub saxlayan,bunu səncə bağışlamaq olar? Səndən bir xahişim var, bu mövzuya bir daha qayıtma,yer üzündə onunla həyatını birləşdirməli bir tək mən qalsamda, o insan bunu görməyəcək...Qəlbimdə çoxdan onun yeri daralmışdı,bu iki gündə olanlar isə onu həmişəlik itələyib ordan atdı.

Bilqonun danışdıqları Zaurun ürəyincə olsada bunu büruzə vermədən  mövzunu dəyişmək üçün Bilqodan soruşdu-Dondurma xoşuna gəldi?

Bilqo üzünü turşudub-Belədə, pis deyildi-dedi.

-Sən nə qədir bilməzsən ay ilan,dilin gəlmir yaxşını deməyə?

-Yox!

-Nə deyirəm, nuş olsun, birdə gördün sən dondurma...

Bilqo gülməyə başladı, oturacaqdan gülə-gülə –Gedək daha, Maya da gələcək axşamtərəfi-dedi.

-Bəs mən necə olacam?

-Başa düşmədim?

-Mənim haqda deyiləsi sözün yoxdur? Bilqo, demirəm mənə elə buradaca aşiq ol, ancaq bir az fikirləş, xahiş edirəm..

Bilqo Zaurun gözlərində ümüdsüz bir məna  görürdü..Nə desin ona, hansı söz Bilqonu bu vəziyyətdən çıxara bilərdi?..

-Biz tamam ayrı insanlarıq Zaur..Mən istəyirəm...

Elə buradaca Zaur Bilqonun sözünü kəsərək-Bəsdir, sən məni onsuzda adam yerinə qoymamısan,qoymayacaqsanda-deyib hirslə yerindən qalxdı.Bilqo başa düşdüki danışmağın, nəyisə izah etməyin vaxtı deyil indi, bunun mənasıda olmayacaqdı,səssizcə yola düzəldilər.Yol uzunu heç biri dinib-danışmadı.Yaşadıqları binaya burulan yolda Zaur Bilqo ilə sağollaşıb harasa geri qayıtdı. Bilqo cürət edib onun arxasınca baxa bilmədi.Zaur məhlədən uzaqlaşıb İçərişəhərə yollandı.

    Sakitlik tapdığı ən doğma yer İçərişəhər idi.Onu burda heç kim öz xəyallar aləmindən qopara bilməzdi, o burda sevinirdi, kədərlənirdi, ağlayırdı, gülürdü,ümüdlər dolurdu qəlbinə, sonrada ümüdsüzlük zirvəsindən uçurumlara yuvarlanırdı....Arzuları ona həmişə əlçatmaz görünsədə, burda o bütün istəklərini ovuclarına yığıb sinəsinə sıxa bilirdi.Zaur İçərişəhərin küçələrini dolaşa-dolaşa metroya tərəf düşdü. Ürəyi yaman tələsirdi, heç İçərişəhərdə onun yaralarına məlhəm ola bilmədi, qəlbindəki fırtınalara sinə gəlmək gücü də tükənmişdi. Daha Bilqonu görmək istəmirdi,qəlbindəki nifrəti sevgisinə üstün gəlirdi sanki. Hava qaralırdı artıq, Zaur bərk yorulduğunu hiss edirdi. Küçələr insanlarla qaynaşırdı,səslər-səslərə qarışmışdı. Zaur metroya düşüb, platformada gəziş-gəzişə fikirləşirdi“Onsuzda unuda bilməyəcəm, amma daha onu görmək istəmirəm...Biz ayrı dünyaların insanlarıyıq, yəqin onun dünyası daha zəngindi öz rəngləri ilə, buna görədə mənim yerim yoxdur orda... “ Qatarın uğultusu onu fikirlərindən ayırdı, dodaqaltı –Memar Əcəmi-deyib qapıların açılmasını gözlədi. İnsanlar sanki illərlə bu qapıların arxasında idi, vəhşi canavarlar kimi qatardan  platformaya tökülüşməyə başladılar. Zaur belə səhnələrə adət etsədə bu gün əsəblərinə hakim ola bilmədi. Qırx yada qırx beş yaşlarında olan bir kişi az qala qarşısındakı məktəbli qızı tapdalayıb keçmək istəyəndə Zaur  buna dözə ilməyib kişinin qolundan yapışdı:

-Ay kor görmürsən uşağı?

Kişi bu sözdən qızışıb Zaurun üstünə hücum çəkmək istəyəndə Zaur bir yumruq vurub onu yerə sərdi.

-Bir yaxşı baxda, bəlkə ayağının altında əzib-keçmək istədiyin öz uşağın idi, ölməli millətik bizi heçnə utandıra bilməyəcək onsuzda..

İki cavan oğlan Zauru itələyib metroya saldı.Onlar Zaurun təlbəlik dostları idi, dava-dalaş böyüməsin deyə dostlar Zauru ordan uzaqlaşdırdı. Zaurun yıxıb yerə sərdiyi kişi pis söyüşlər yağdıra-yağdıra üst-başına bulanmış tozu təmizləyirdi. Zaur evə çatanda gecə saat on iki idi. Qapının zənginə əlini uzadan zaman telefonuna zəng gəldi. Tanış nömrə deyildi, ancaq belə vaxtda gələn zəng vacib olsun gərək fikirləşdi. Telefona cavab verəndə yerindəcə donub qaldı, zəng vuran Bilqo idi...

-Pəncərədən baxırdım, gördümki ayaqlarını sürtə-sürtə binaya yaxınlaşırsan.Haralarda idin? Maya ilə səni gözləmişəm çay  süfrəsinə.

-Məni çay süfrəsinə heç kim dəvət etməyib, edibsə də belə şey yadıma gəlmir.Sən nə əcəb yatmamısan bu vaxtı?

-Yuxum gəlməyib, yatmamışam.

-Bəs pəncərədə nə itirmişdin bu gecə vaxtı? Sənə deməyiblərki qızlar gecə pəncərədə görünməz?

-Deyiblər,  ancaq  belə gülməli qadağalara boyun əymirəm. Əsas gəlib çıxmısan sağ-salamat, xətan məndən uzaq oldu bu dəfədə.

-Özüm gəlsəmdə, ruhum ilişib qalıb qaranlıq küçələrdə.

-Daha ruhunu özün gözləyərsən, gecən xeyrə qalsın.

-Dayan, sən bu dəqiqə çölə çıxmalısan, əgər çıxmasan aləmi qatacam bir-birinə.

-Çölə niyə çıxmalayam axı?

-Xahiş edirəm Bilqo...

-...................................

-Eşidirsən məni?

-Gözlə..

Zaur həyətə düşüb Bilqonu gözləməyə başladı, heç beş dəqiqə keçməmiş Bilqo həyətdə göründü. Zaura yaxınlaşıb hirslə dedi –Nə var? Yenə nə olub? Gecənin bu aləmi sənin sözünlə həyətə niyə düşdüm heç özümdə bilmirəm. Eşidirəm, de sözünü görək Onsuzda sənin sözlərin qutaran deyil...

Zaur Bilqonun gözlərində heç vaxt görmədiyi qəribə bir rəng gördü..Bu rəngin dəqiq oxşarını ağlına gətirə bilmədi nəqədər fikirləşdisədə. Zaur Bilqonu bura niyə çağırdığını özüdə başa düşmürdü, ancaq bunun əhəmiyyəti yox idi. Zaur üçün vacib olan Bilqonu bir daha görmək idi... Budur qarşısında dünyalar qədər sevdiyi Bilqo durub, onun üzünə baxıb cavab gözləyir..

-Bilqo, sən məni birdə görməyəcəksən. Səni sonuncu dəfə görmək istədim, bağışla məni.

Bilqo çaşqın vəziyyətdə soruşdu -Hara gedirsən?

-Bacımın yanına gedəcəm, ordanda Türkiyəyə.

-Həmişəlik?

-Yəqinki...

Bilqo hiss edirdiki gözləri dolur, qəhər onu boğurdu, sanki bu ayrılıq ona indidən tikan kimi batırdı, sanki bu ayrılıq onun həyatını büs-bütün dəhşətə çevirəcəkdi...Özünü güclə toplayıb boğuq səslə-Yaxşı yol sənə, nə üçün getdiyini bilməsəmdə, inanıramki həyatın üçün doğru qərarı vermisən-dedi. Zaur Bilqonun üzündə gizlətməyə çalışdığı həqiqəti gördü, amma ona elə gəldiki özü belə görmək  istədiyi üçün Bilqo gözünə qəmgin görünür.

-Səni unutmaq istəmirəm Bilqo inan mənə,ancaq mən burda qalsam sən xoşbəxt ola bilməyəcəksən. Özümlə bacara bilmirəm, əlimdən bir xəta çıxmamış getməliyəm. Ailənizdə məni təkcə sənin anan istəyir , bu da ən dəhşətli təsəlli ola bilər  buralarda qalmağım üçün.

Bilqo Zaurun belə getməyini istəmirdi, bəlkədə getməyini heç istəmirdi, bu gözlənilməz oldu onun üçün. Tuncayda o vaxt getmişdi, ancaq Zaur kimi yox... Zaurun təmiz, sadə qəlbi qarşısında özünü çox çirkin görürüdü indi.. Yəqin Zaur “Hansımız tülküyə daha çox oxşayırıq” soruşanda Tuncayın tülkü kimi qaçıb getdiyini nəzərdə tutmuşdu.”İki gündən sonra sən gedəcəksən, cəmi ikicə gün qalıb” Bilqo çox pərt idi, ancaq bunu ustalıqla gizlətməyə çalışırdı. Zaur Bilqonun səssizcə ona qulaq asdığını görsədə, qəlbindəki səs-küydən xəbərsiz idi.

-Bilqo, üşüyürsən elə bil, gedək daha. Hələ iki gün qalıb, qəm eləmə...Sənə bu iki gündə iki dondurma alacam, söz verirəm.

Bilqo gülümsünüb, başını buladı. Sakit səslə dedi:

-Elə dondurmaların dərdidi ürəyimi parçalayan.. Sən heç vaxt dəyişməyəcəksən Zaur.

-Elə səndə...

Zaur Bilqonu evə ötürəndə artıq saat iki idi. Zaur barmaqları ucunda dəhlizdən otağına keçib, çarpayısına üzüüstə sərildi,ağlamaq istəyirdi, ancaq bacarmadı. Tezliklə buralardan getmək üçün tələsirdi, rahatlıq tapacağını düşünürdü ikicə gündən sonra. Bu vaxtı Bilqo otağının pəncərəsində oturub için-için səssizcə ağlayırdı. Göz yaşlarını bu gecə üçün saxlamışdı sanki...Heç nə və heç kim haqqında düşünmədən ağlayırdı, gözlərini uzaq qaranlıq boşluqlara dikib, işıq görmək istəyirdi...Zülmətin üzü gülməz, qaranlıqlar insanın göz yaşlarına heç vaxt məlhəm olmayıb, hüzün dənizinin şəhzadəsidi gecənin zülməti,bunu unutmuşdu Bilqo. Unutduğu üçün də ağlayırdı...

       Bəzən düşünürsənki tələsən kimdir? Biz insanlar yoxsa qismətə yazılmış illər, aylar, həftələr, günlər, saatlar,dəqiqələr.....Saatın əqrəblərini istənilən qədər geri çəkib aparmaq olar, lakin durmadan irəlliyən zamanı geriyə nə çəkmək olur nədəki zamanı durdurmaq mümkündür. Bilqo keçmişə qayıtmaq istəyirdi, körpə qızcığaz olub anasının ətəyindən yapışıb ağlamaq istəyirdi, çünki o ağlayan kimi onun istəklərini valideynləri tez-tələsik -bir göz qırpımında həyata keçirirdilər. Uşaqlaşmaq arzusu insanın şah arzusu olaraq qalacaq, bu istəyə doğru ürək həmişə çırpınacaq, o qədər çırpınacaq ki axırda yorulub qocalacaq...Zaman axıb gedir, axına qoşula bilməməyin gücsüzlüyü həmişə insanı geriyə, keçmişə aparır.

     Bu gün Bilqo özünü heç yaxşı hiss etmirdi,soyuqlamışdı deyəsən. Bədəni döyülən adamların bədəni  kimi göynəyirdi. Bu gün istirahət günü olduğu üçün bir az təskinlik tapıb, tənbəl-tənbəl yatağından qalxdı. Deyəsən evdə də heç kim yox idi. Bilqo əl-üzünü birtəhər yuyub özünə çay süzdü. Televizorun qabağına keçib yerini rahatlamaq istəyəndə qapı döyüldü. “Görəsən kimdir bu səhərin gözü açılmamış? Heç halım yoxdur qonaq qarşılamağa” –deyib qapını açmağa tələsdi. Qapını açanda sanki yer ayağının altından qaçdı, güclə özünü topladı.”Nəsibə xala???” Nəsibə xala üzündə təbəssüm, özündən razı halda nəyəsə görə yaman sevincək idi. Bilqonun gözünə Zaur göründü sanki. Zaur kənarda dayanıb onlara baxırdı və üzündə istehzalı təbəssümlə “Gördünmü Bilqo, sənə bu da azdır.. Mən demişdim axı  gələcək.. Sənin gecikmiş elçilərin....” deyirdi.

[tutam]

Bir dəfə təyyarədə gedirəm Bakı - Kaliforniya (özüdə birbaşa reysnən) təsadüfən yanımdada jan klod vandam oturub, nəisə bir müddət söhbət edəndən sonra söhbətin şirin yerində pilot salona daxil olur deyir ruslan kimdir? Deyirəm mən, məni kabinə dəvət etdi və deyir halım pisti, sürə bilərsən? Hə dedim, 1-2 saat uçduqdan sonra samaletun salondan səs gəlməyə başladı, qızı göndərdim ged bax nə işdi, getdi qayıtdı ki davva düşüb, bəs Ruslan biz bacarmırıq sən ged. Elə tezə çıxmışdim gördüm ki 10 nəfər əclaf düşüb tək Vandamın üstünə döyürlər. Məndə qarışdım bir ikisinə çəkdim ayırdım bunları. Biraz danladım bunları. Çönüb gedəndə birdən eşitdim vandamın səsini "ƏYİİİİİLL" özüdə çox uzada uzada qışqırırdı kinoda ki kimi. Məndə tez əyildim gördüm başımın üstündən güllə kecdi dəydi şüşəyə, şüşə partladı. Xoşbəxtlikdən məndə zapas şüşə var idi. Onu tez dəyişib sağ salamat yolumuza davam etdik

[Ifti]

Yarımçıq qalmış şerlər:

 

Viranə könlümdə əsir küləklər

Coşur fırtınalar, əsir küləklər

***

Rütubətli otaq, tütün qoxusu,

Tüstüləyən çıraq, təklik qorxusu

Sındırılmış qədəh, yarımçıq şüşə

Qaranlıq dünyada, kimsəsiz guşə

Dəmirdən çarpayı, yanında var miz

Üstünə atılıb, köhnə gödəkcə

***

 

Bitmiş, lakin davamını yazmaq istədiyim şerlər (onda xoşbəxtliyin nə olduğunu bilmirdim, indi pozitiv nə isə yazmaq istərdim, belə ki, indi mən gülürəm, ürəyim rahat, ruhum şaddır).

 

o axşam səninlə görüşəndə mən

incə tellərini meh darayırdı

sahildə dənizin ağ ləpələri

sevgimizə nəğmə pıçıldayırdı

 

heyhat, o günləri gündəliyimdən

külək xəzəl bildi, yoldu, qopardı

səni, canparamı, dan ulduzumu

aldı əcəl, ünyetməzə apardi

 

darıxır bizimçün, sevgimiz üçün

sahildə dənizin ağ ləpələri

darixiram mən də o axşam üçün

soyuq meh darayır ağ tellərimi...

 

***

 

Soyuqdur otağım, yanır zəif şam

Sayrışır divarda yorgun kölgələr

Bəlkə də qorxardım uşaq olsaydım

Bir də ki, danışmır –

Laldı kölgələr

 

Kölgələr tərpənir, elə bil mənim

Hənirtimi, iniltimi dinləyir

Bəlkə inanardım uşaq olsaydım

Bir də ki, eşitmir –

Kardı kölgələr

 

Kimsə yox yanımda, yalnızam, təkəm

Kimsəsiz küləkdir qapımı döyən

Bəlkə darıxardım, uşaq olsaydım

Bir də, mənə -

Yadigardı kölgələr

 

***

ömür şam tək əriyərək - tarix adlı iz çəkir

eləsi var xoş gün görür - eləsi var dərd çəkir

bir göydəki Tanrı bilir - dərdli ürək nə çəkir

yaşa ürək! döyün ürək! - qəmli günü yola sal

xoş günləri qarşılayıb, keçmişini yada sal

 

***

[Мехди]

Yağış....

Hardandır səndə bu qədər acı,

Qəm doludur hər damcın.

Könülsüzsən axı niyə?

Səhralara, quru çöllərə can atırsan

Yağmaq üçün, çillənmək üçün.

Yağmaq istəmirsən bu torpağa?

Bura nəmlik, sərinlikdi...

Yenə yağacaqsan bura?

Buludlar qovub səni,

Qovhaqovdan bezikmisən.

Yağış yağır ağır-ağır.

Könülsüzdü, ürəksizdi yenə niyə?

Qəlbi vurxunur o yerlər üçün...

İstidən alışan səhralar üçün,

Susuzluqdan cadarlanmış torpaqlar üçün...

O yerlərmi sənə acılar verən?

Bu torpaqmı səni belə küsdürən?

Yağış, hər damlasından həsrət duyulur,

İntizarı böyük, qəm yükü ağırdı onun.

Görən qəlbin qıran nədir bu qədər.

Sevdalıdı səhralara, xəbərsizdi buludlarda.

Sevdasına həsrət qoyub bu torpaqlar...

İşıq saçan qəlb evini zülmət qoyub bu buludlar.

Yağış, çiskin damcıların xəbər verir gəlişindən,

Gəlmə! Bunu istəyən yox...

Gəlişinə sevinən yox...

Yağma bu yerlərə daha,

Get uzağa, lap uzağa...

Gəlmə daha....

Yağdı...amma ürəksiz

Yağır yağış yenədə

Buludların istəyi bu,

Bu torpağa yağmalı o.

Yağış yağır...

Güldü çəmən,

Yuyundu neçə gül-çiçək

Sevindirdi buludları

Yağış xəbərsiz qalacaq həqiqətdən...

Buludların sevdasıda bu torpaqmış.

Bulud bu yerlərə vurğun,

Yağış səhralara tutqun...

Yağış yağdı.

Yağıb getdi kədərilə,

Sevinc verərkən buluda...

Qəlbi min yerdən yaralı

Getdi buluddan yuxarı....

[Blok]

Yag, ey yagış

Elə yağki qoy islansın əlimdəki qələm, vereq

Yaındadı necə yağdîn düz 30 il bundan qabaq

Elə gözəl yağmışdın ki islanmışdı üz-gözümüz

Oturmuşduq qala altında bir palıdın altında biz

Sən yağdıqca damcıların səpilirdi üzümüzə

İkimiz də istəmirdik durub gedək evimize

Eyvaz

ps. Mexdi sherini oxuduqca yadima düşen misralar .. tskler

[Мехди]

İnsan-Zaman...

İstəyirəm ürək açıb danışım,
Səsimə səs verin könül dostlarım.
Zamandan çəkəcək var bir hesabım,
Mən gücsüzəm necə onla savaşım.

Ürək küskün olmasaydı ömürdən,
Talehdən qəm alıb, qüssə yeməzdim.
Kor qalıb bu gözlər acı sitəmdən,
Günəş batdı, şəfəqlərin görmədim.

Zülm dəniz kimi atılıb düşür,
Sal qayalar parça-parça tökülür.
Qüssə birmi, mindi bəlkə ən azı,
Gecələrdən səhərlərə süzülür.


Ədaləti yoxmu zamanın daha?
İnsan olan harda, kimin yanında...
Ümidi qovlayaq neçə sabaha,
İndi sabahlarda gecədi burda.

Zaman zülm çırağını yandırıb,
İnsan qorxu yuvasındadır indi.
Saya gəlməz neçə ömür talanıb,
“Qalibəm”deyənlər gülür, sevinir.

Haqq yolunu bölsələrdə ikiyə,
Düz yol seçib keçənlər çox olacaq.
İnsan-zaman bir-birinə tərs deyə,
Sanmayınki Günəş Qərbdən doğacaq
O Şərqin qızıdır, şərqdə qalacaq!

(mənimdir)

[Мехди]

Səhərin günəşi....

Bu gün yenə sakitsən,

Təmiz,mavi donunda,

Sinəndə sarı çiçək..

Gözləyirsən gecəni...

O yaxandakı çiçək ,

Əridib buludları.

Yağışda yağmayacaq,

Küləkdə çətin dinər...

 

Dəniz necə gözəldir...

Sən gözəl görünəndə..

Dənizdə gözəlləşir,

Dənizdə maviləşir..

 

Sancıldı yenə də tək

Al-əlvan kəpənək tək..

Sən ən gözəl  bəzəksən

Səhərin gözələrində

Sən sarışın gözəlsən..

 

Səhərin gözlərinə,

Nur gəlir sən gələndə.

Kaş gecə olmayaydı,

Getməzdin, qalardın sən...

(mənimdir)

[Мехди]

Yollar...

Elə-belə durmuşam yolumuzda,

 Xatirimə salmaq üçün eşqini.

Sən yadıma düşmürsən çalışsamda,

Axı necə unutmuşam mən səni.?

 

Çox zamanda keçməyib ayrılıqdan,

Hələ izi də qalıb məhəbbətin.

Neçə sevdalı keçib yolumuzdan,

Duyuram azca ilıq hərarətin.

 

Tanışdı bu yolun hər bir ağacı,

Yazda gülən çiçəyi də, gülü də.

Bilirəmki indi həqiqət acı,

Mən yad kəsəm yolumuzun gözündə.

 

Səni mənə xatırladan bu yollar,

Səni mənə qaytarır yolçu ikən.

Nədənsə əriyib itir duyğular,

Mən yolumu başqa səmtdən keçərkən.

 

Səndə yolçusanmı illər uzunu,

Xatirində yaşayırammı hələ?

Sən özündə bilirəmki bu yolu,

Mən olanda keçirsən bilə-bilə...

(mənimdir)

[Мехди]

Gəlincik.

Sən mənim uşaqlıq həmdəmim idin,

Nə qədər arzular getdi səninlə.

Sən körpə ömrümün bəzəyi idin,

Uzaqdan baxırsan xatirələrlə.

 

Əlindən tutardım gəzərdik birgə,

Hər güllə, çiçəklə tanış olardıq.

Hamı heyran idi…İndi bu eşqdən,

Biz niyə bu qədər uzaq qalmışıq?

 

Səni gizlədərdim bağçada, bağda,

Yellənçik qurmuşdu sənə ağacada..

Saçların darayaıb necə hörərdim..

Bilirsən çətindir sənsiz həyatda..

 

Bahar qönçələrin sənlə dərərdim,

Çələnglər hörərdim sənə güllərdən..

Körpə ürəyimlə belə sevirdim..

Qorxurdum həmişə tək sənsizlikdən..

 

Dilsiz, ürəksizkən axı sən necə,

Bu qədər məhəbbət vermisən mənə?

Hələ yaşa dolub mən böyüsəmdə,

Deyə bilmədim  heç “Əlvida” sənə.

(mənimdir)

 

 

İqolka bu da uşaq həsrətim..

[Ifti]

Burada da yerləşdirin ,  paxıllıq etməyin ))  

Paxıllıq etmirəm. Mömin kişiyə və qadına yaraşmayan xüsusiyyətdir. Şer yazmağı çoxdan tərgimişəm. Dərc olunanlardan yalnız birini yaza bilmədim burada. Əzbər yadımda qalmayıb. Şəkiyə gedib gələndə köhnə vərəqlərə baxaram. Tapa bilsəm, buraya qeyd edərəm. Söz verirəm. Payızla bağlı şerdir.

 

Əvvəli təxminən belədir:

 

Payızdı, qəmli payız

Dumanlı, çənli payiz

Yarpaqlar artıq solmuş

Buludun göz yaşıyla

İslanmış qara torpaq

Onlara məzar olmuş

Kimsəsiz məzarları

Döyəcləyir damlalar

Bu kədərli nəğməni

Duymamış insanmı var?

 

***

Onda mənim yaşım az idi, qəliz yazırdım. Sonra qələm-dəftərlə dostluğumuz pozuldu. 

İstəsəniz rusca uşaqlığımla bağlı uşaq dilində yazdığım mətni buraya yerləşdirim. Etiraz etmirsinizsə.

Hörmətlə.

[Ifti]

Buyurun. Qrammatik xətalara və yazılış tərzinə görə üzrlü hesab edin.

Hörmətlə.

 

... Даже сам не верю. Но были и такие времена.

У деда знакомый был, азербайджанец, Шекинец. Тот, который жил в Узбекистане, в Ташкенте. Дед часто ехал туда, покупать драгоценности, или же продать что-то (ковры, ювелирные изделия). Мутно помню, того, что рассказывал дед про знакомых, друзей в Узбекистане. Только имя дяди Захара помню. Дед говорил, что дядя Захар хороший человек.

Деда знали везде, внутри границ СССР. Коммунисты разного калибра, которые руководили огромной страной, имели связи с дедом. Все, которые должны были сыграть свадьбу сыновьям, дочерям, желали подарить им драгоценности, которых найти было очень трудно. Не могли, ни смотря занимаемые высокие посты, тогда времена были ни те. А дед, совсем другой разговор. Его в Шеки все знали. И сейчас добрым словом помнят. Приходили к нам руководители политической элиты разных мастей, из разных республик союзных. Кого только в детстве не видел? Тех, которых другие по телевизору видели. Каждый месяц, в гостях у нас бывали должностные лица, артисты, ученые, большинство из которых скончались.

Не про то рассказывать хотел. На форуме все про войну, про войну. На сей раз напишу на другую тему. Про любовь.

Происходило это в те времена, когда мне было около 7 лет. Шел 1983 год.

Дед, не смотря на то, что был богат, скупым не был. Помогал бедным. Но за проданные драгоценности брал у богатых очень крупную сумму. За это в СССР людей расстреливали.

Когда дед скончался, у него за душой и гроша не было, все потратил на добро людям, ни только азербайджанцам, но и другим нуждающимся.

Когда дед скончался, его похоронили всем миром. Людей много собралось, люди приходили, приходили. Деда не стало, когда календарь показывал 15 апреля 1988 года. А до этого дня…

… Шел 1983 год. Собирался в школу, на 1-ый класс. До этого год учился в нулевке. Учительницей моей, была красивая женщина по имени Ольга. По национальности она была армянкой. Хорошим человеком была. Научила писать, читать. Только мягким знаком не дружил я. Столько раз повторяла, что мягкий знак, это серьезный знак. Как и другие. Она это твердила целый год. Нравился, когда она хотела объяснить серьезность знаков. По этому, твердый и мягкий знак специально не ставил куда надо. Что бы учительница разговаривала со мной.

Нет, не думайте, что влюбился на свою учительницу. Я ее уважал, любил как учительницу. У меня с ориентацией все в порядке, и тогда было все в норме. Просто воспоминания о былых временах.

Летом 1983 года, дед пригласил своего знакомого (друга) в гости. Дед рассказывал, что тот Шекинец родился там, в Узбекистане. Но, родом он был из Шеки. В 1935 году, кажется, или еще раньше, отца этого человека, как и многих других, депортировали в пустынные районы Средней Азии. К счастью в живых остался, женился там. И от этого брака друг деда родился. Дед торговал с ним. Тот человек в делах, в торговле был честным. Не обманывал. Был твердым на слово.

Приехали они к нам в гости, из Узбекистана.

Немножко про себя. Растили меня, избалованным мальчуганом. Как свободный ветер был, справится со мной, не могли. А дед, уважал я эго, и любил. Одного взгляда было достаточно, что бы понять, веду себя не очень то хорошо.

***

… В тот день, когда отворилась дверь, увидел гостей. То есть увидел только ее, с длинными косичками, красивыми линиями лица, черными, большими глазами. А она заметила меня, мальчугана с веснушками на лице. Подошла ко мне, поздоровалась. Я, как сумасшедший, крикнул и побежал в глубь двора. Не знаю зачем, но взобрался на дерево, на айву. И смотрел оттуда на нее.

Мальчугана в 7 лет понять не возможно. Иногда, даже теперь сам себя с трудом понимаю. Тогда, вообще.

Девчонка с большими глазами, смотрела на меня. Не слезал с дерева, пока дед не позвал. Подошел к гостям, поздоровался, как нормальный человек. И стал подглядывать на сторону, где стояла она. Дед смеялся, друг деда тоже. Подмигивали друг другу, и смеялись. Думали, что не замечаю.

Помню, да, не забыл. Смешная ситуация была, сейчас когда набираю, смеюсь под нос, как люди в бедламе.

Что бы подружились, друг деда, сказал своей внучке, что бы подарила мне узбекский национальный головной убор и традиционный длинный халат. Черный головной убор был, для мужчин, с узорами. А халат, синий. Сам друг деда, подарил узбекский сосуд, для питья чая. Только вот, халат был длинным, для 15 летнего подростка. По этому не смог одеть, а головной убор носил. Халат и сейчас у меня в районе, висит в почетном месте. Нравился мне головной убор. А еще больше нравилась она…

Через пару дней, гости уехали. А я тосковал по ней. Грустно мне было. Видел в городе, в школе девушек. Но такую красивую девушку, не видел.

Не видел ее почти 2 года.

В 1985 году, они опять в гости приехали. Ей и мне было по 9 лет. Заметно изменилась она. Еще красивее стала. Я тоже изменился. Веснушек не было на лице, первые седые волосы появились. Даже гордился ими, что, посмотрите, взрослым стал.

Второй раз, вел себя нормально. Показал книги, тетради, свои пятерочки в дневнике. Спросил, как у нее с учебой? Есть ли подруги, есть хобби? И так разговаривали о том, об этом. И заметно настроение у меня поднялось. Ведь два года ждал ее. Разные планы были у меня.

Когда опять начали собираться в путь, наши гости, то подошел к деду:

- Дед, а дед, можно кое-что у тебя попрошу?

- Все что угодно! Ух, сорвиголова!

- Дед, а можно, а можно…

И заикнулся.

Дед, посмотрев на меня, спросил:

- Ну? И что же желает милейший?

- Дед, а можно, можно, она у нас поживет, останется на некоторое время?!

Дед с другом так посмеялись, наверное, около 15 минут. Смеялись, потом, дав паузу две минуты, опять смеялись. Странно подмигивая друг другу.

Знал, что, что-то не-то сказал. Но, мне надо было, что бы она не уехала. Без нее, знал, что жить мне не зачем. И знал, чувствовал, что на сей раз, уезжают, что бы еще раз не возвратится сюда, на родной район. Интуиция у меня, редко было, что бы подводила.

Дед, и друг деда, видя, что не пускаю руку девушки, увидели, что серьезный случай, не до смеха. И стали думать, как успокоит меня. Я же не маленьким тогда был, все понимал. А дед не врал мне, он мне не врал ни когда. Прямолинейным человеком был, говорил что думает. Разговаривал со мной, как с равным человеком. Поэтому его сильно любил, и уважал.

Дед, посмотрев на друга, потом на меня, сказал девушке, что бы она зашла домой, что бы посмотреть, все ли готово к отъезду. Когда девушка зашла в дом, дед посмотрел на меня. Прямо в глаза. И сказал:

- Ты знаешь, что, мужик, сказав слово, от него не должен отойти ни на шаг! И знаешь, что тебя ни когда не обманывал! При дедушке той девушки даю слово, как тебе станет 15 лет, дай то Бог, и если та девушка и ее родители дадут согласие на то, сыграю тебе свадьбу, три дня! И твои родители дадут кольцо твоей будущей жене. А когда тебе стукнет 18, то сыграю вторую свадьбу, настоящую! Но ты, тоже должен дать слово, что будешь жить с той девушкой душа в душу до последних дней своих!

Хотел что-то сказать, но гости вышли с вещами из дому, и не смог ответить при людях.

Когда «Волга» двинулся с места, она махала мне рукой. А я, стоял, смотрел прослезившимися глазами на нее, на руку махавшую мне. Челюсть болел 2 дня, характер был у меня, зубы изо всех сил примыкал, друг другу. И кулаки свертывал.

***

Не разговаривал я, несколько дней. Дал слово, что подожду ее. И когда повзрослею, уеду в Узбекистан за ней. По этому, когда смотрю фильм «Встреча», то она стоит перед глазами. Ни так, как платоническая любовь, а как хорошие, теплые, светлые воспоминания.

Грустил без нее, и даже забыл данное обещание деда, что если произойдет то, чего он ждет, даст согласие на женитьбу. Грустил, и забыл все, что можно забыть, только не ее.

***

Дед, попал в аварию. Случайно все произошло. Потом начались боли в животе, оказался, что первая стадия рака желудка. Доктора потрудились, но, не смогли, остановит разветвление этой жестокой опухоли. То, что было написано в небесах, суждено сбыться, ни смотря, ни на что.

К моему сожалению, дед жил свои последние дни. Когда понял, что, любимого, уважаемого, самого лучшего человека в мире длительное время (до Воскресного дня) не увижу, очень повзрослел. Изменился я, совсем. Не хулиганил. Не разговаривал. Ушел в самого себя. Мне тогда 13 было. И седых волос становилось все больше.

Вспомнил то, чего обещал дед. И подойдя к нему, дал слово, что буду жить с ней, с той девушкой, душа в душу до конца своих дней.

- Но только не умирай дед! Ты же обещал, что доживешь до моей свадьбы!

Дед, открыв глаза, с трудом смеясь, сказал:

- Allah var, Rəhmi də!

… Когда его разговоры в магнитофонную ленту записывали, что бы в будущем вспоминать, мой голос тоже туда попало. Отец, зная, что деда очень люблю, эту кассету часто переписывает в новые кассеты, что бы не потерялся голос деда. И кассету оставляет там, где мои CD и книги.

Но я, эту кассету ни когда не слушаю. Знаете почему? Потому что, хочу помнить деда до Воскресного дня живым, здоровым, смеющимся. А не таким, каким эго видел в последние его дни.

Обещал же, про любовь. Не сдержал слово. Опять я про свои старые болячки.

… Девушку, с косичками, с большими черными глазами не видел я. Но помнил ее, в сердце другую не пускал. Потом, начались события, которые круто изменили все, что смогли. СССР развалился под своей тяжестью. Начались конфликты по всему периметру бывшего СССР.

То, что было, знаете наизусть.

Хотел найти ее. Но не смог. Не знаю зачем. То ли ее дали замуж там, и не желали обидеть меня. То ли, не желали дать в жены девушку человеку, проживающему в другой Республике. То ли обстоятельства были выше их.

Не смог найти ее. И все тут, не смог.

Не жалею. Ни капельки не жалею. Только грустно мне без деда. Знаю что встречу его, в рае, если сам попаду туда.

Знаете, дед мне говорил часто: «Не ври самому себе, себя не обманешь. Человек знает себя лучше кого-либо другого».

Зачем врать самому себе? Иногда, хочу краешком глаза увидеть ее, с длинными косичками, узнать как она, какой стала. Но без всяких задних мыслей.

Из-за того, что был верен себе, и другим, Бог наградил меня. А это, как иногда пишут в концовке рассказов, совсем другая история. Другая реальная история, с реальными персонажами.

[Ifti]

Просьба, читая эти строки слушайте What A Wonderful World - Louis Armstrong-а

 

***

 

... Ночь. Во дворе снег идет. Печка горит, огоньки играют. Сынишка храпит. Не сплю. На сей раз из радости, от чувства что счастлив. Тревоги есть, смогу ли растить эго достойным Человеком? Бог в помощь каждому родителю. Воспитывать ребенка, трудная задача. Знаю, что Бог поможет. Он мне всегда помогал.

Сижу у печки, играю с огоньками. В детстве играл с ними. Сейчас тоже играю. Через 3-4 годика сынишка будет играть. Дай то Бог. Что бы себе не сделал больно, не сжег себя.

Водой играл, песком тоже. Даже ветром, когда пускали на небо змея. Через 3-4 годика сынишка будет играть. Дай то Бог.

Будет расти и делать то, чего делал сам в его года.

Жизнь – простая загадка. Для того что бы найти ответ, нужно жить долго, достаточно долго. Мне хватило 35 годиков. Кому то и 18 хватает, кому то и 70 мало.

Слава Богу.

Время идет. Часики тикают. Сынишка растет. Родился 25-го декабря, а сейчас январь месяц заканчивается. Уже месяц как стал папой. Изменился я. Стал еще рассудительным, работаю не уставая, усталости не чувствую. Как будто заново родился. Хочу жить и творить добро, работать и работать, с утра до вечера. Хорошее чувство.

… Нужно за дровами, заканчиваются. Одеваюсь потеплее, выхожу наружу, так что бы не шумел. Он чувствительный, сразу просыпается. Точно, пошел в меня, малейшего шороха хватало что бы просыпался. Дров много, слава Богу. Во дворе холодно. Идет снег.

Город спит младенческим сном. Только вижу тусклый свет из окошек соседей. Туман везде, города не видать. Туман спрятал старый город за своей широкой пазухой.

Беру стопку дров, и айда, домой. На второй этаж. На первом живут папа с мамой, бабушка тоже гостит у нас. Приехала увидеть правнука. Бабушку люблю, хороший человек. Растила 5-рых детей, 6-ой скончался когда был младенцем. Не дай Бог, что бы люди теряли своих младенцев. Лучше самим погибнуть, чем они, безобидные существа. Дай то Бог здоровья нашим детям, дочерям и сыновьям. Прогнав метлой плохие мысли захожу домой. Опять на цыпочках.

Нос начал вести себя не очень хорошо. Нужно пить чай, горячий. Термос приходит в помощь. Мама для меня варенье оставила на столе, с деревянной ложечкой. Что бы случайно не барабанил, что бы сынишка спал. Пью чай. Глоток, другой. Чувствую тепло, которая подбадривает.

Думаю, наши родители тоже также ухаживали за нами. Не спали целыми ночами. Тревожно смотрели за нами, когда нам не снилось, или кушать не хотели, или чихали, харкали. Хвала вам, наши родители. Хвала Тебе, о Боже, что сиротами не родились. Увидели матерей, отцов своих.

… Чай вкусный. Для сына готовим чай фенхеля. Приятный вкус, приятный запах. Сам тоже пью. Дегустирую. Если мне нравится, сыну 100 % понравится. Через каких то пару часов проснется. Что бы у сына был аппетит, нужно дать чай фенхеля. Помогает.

Стал нянькой одним словом. Не, ни как не жалуюсь. Нравится помогать маме сына в хлопотах связанные с Даудом. Имя красивое. 5 лет мечтал, что бы сыну дал имя Пророка. Второго назову Неби, дай то Бог. Сон видел, много лет назад. Что у меня 4-е сына будут. Мои сны сбываются. Родственники и знакомые от меня в детстве шарахались кто куда, что чудный пацан. Сынишка каким будет, когда ему будет 10-12 лет? Зачем торопить время? Она и так быстро протекает.

Раз, два, и повестку из военкомата сыну пришлют, как вернется из службы, до свадьбы рукой подать. А там бац, и дедушкой стану. Старость не в радость. Да не буду торопить время. Нужно дать должное Богу, и радоваться, наслаждаться жизнью. Помнить ту милость, ту доброту Всевышнего, за все то, что нас окружает. За радость, за счастье, за блаженство души, за любящую и верную жену, за сына, который слаще халвы, за хороших родителей, за хороших соседей, за хороших родственников, за хорошую нацию, за хорошую землю, за хорошую Родину.

… Печка играет огоньками. Иногда искры разбрасывает. Что бы пожара не было, под печкой металлическая плита. В детстве думал, что искры непослушные дети. Все время убегают из дому, бросаются из печки в сторону. По этому слушался своих родителей, что бы не сжечь ни чего, не себя, не родных. Молью Бога, что бы мои дети не сжигали себя и своих родителей. Что бы Бог не испытывал ни кого детьми, даже противнику не желаю этого. Жестокая кара.

… Следующий глоток чая, и клонит ко сну. Сегодня, то есть уже вчера из Баку приехал, устал с дороги. Спать пора. Через пару часов нужно будет просыпаться и присматривать за Даудом. Скажу по секрету, что эти хлопоты мне очень нравятся.

***

Sağ əlim subayların başına. Amin.

[Ifti]

…Баня, старая, которая называлась Гочу Аббас (Ağvanlar hamamı), находился почти рядом. 10 минут ходьбы, и вы попадали в другой мир. Наверное, все вы смотрели фильм «О олмасын, бу олсун». Так вот, баня очень похожая, архитектура и дизайн почти одинаковая. Старые деревянные, массивные двери были похожи на ту, которую нашел Буратино и открыл золотым ключиком. Свернув маленький коридорчик на лево, попадали в прихожую бани. Посередине стоял «ховуз». С маленьким фонтанчиком. По кругу, чуть выше на две ступеньки, стояли комнатки, раздевалки.

Если ходить прямо по узкому коридорчику, увидели бы еще одну дверь, уже самой бани.

Большой зал был, по краям «чар-ховузы» стояли. На стенах висели отопительные гармошки. Там, рядом еще одна комнатка была. Что бы люди там спокойно мыли те места, которых при людях мыть нельзя. Быть может, смеяться будете. Но, едеб-еркан тогда ценилось выше, чем что-либо. Всем давали красные фите, что бы, укрываться ими, укрывать те места, которых показывать нельзя.

Ну, нарисовал для вас общую картинку. И еще, там, где раздевалки стояли, еще две площадки были, на которых столы и скамеечки были. Для того, что бы посидеть, попить чай с вареньем. Или лимонад. Бутылки, от лимонада, держали в том ховузе, с маленьким фонтанчиком. Что бы холодными были.

В бане, тогда работал Рашид, человек, которому больше 40 было. Он был массажистом. Хороший человек, если его в живых нет, то, пусть, земля будет пухом. Стариков он безвозмездно массажировал. Тогда, люди дяде Рашиду платили 10, 15 или 20 копеек. Богачи, настоящие богачи, которые скупыми не были, платили дяде Рашиду 50 копеек, или 1 рубль.

Там в бане, встречали иногда своих учителей. Баня же такое место, похожая на кладбище. Все там встречаются, и в бане тоже встречались люди.

Особенно помню, старика, у которого на животе место от пулевого ранения была. Его дед показывал, говорил: «41-45-де киши кими вурушуб, смерть видел, и вернулся».

У нас, банный день (каждую неделю, в один и тот же день, в один и тот же час), особенный был. Как ритуал.

После бани, ходили в ресторанчик, который около бани, над речкой располагался. Там пити и хаш продавали. Весной и летом, пили чай, сладостями. А глубоко осенью и зимой, до 15 апреля, кушали пити, или хаш. Потом, дед с папой, играли в нарды. Мы с братом, домино. Раньше мужики детей воспитывали своим примером. Как здороваться, как вести себя в разных местах. Сейчас ребят воспитывают дурные сериалы. «Папы» похожие на женщин, «мамы» похожие на мужчин, или же черт его знает, еще кто.

Каждый месяц меня с братом папа брал с собой в мужскую парикмахерскую. В гостинице, тот, который находится рядом с магазином Украина, работал Хикмет. Царство ему небесное. Стольких хороших людей потеряли. Эх!

У него хорошие одеколоны были, надушились ими. Тройной одеколон и так далее. Когда ждали очередь, то разные журналы читали. Особенно глянцевые журналы, по-моему, издававшиеся в Прибалтике.

Первый раз, дома, дядя Хикмет постриг меня, локон волос и сейчас мама где-то прячет. Наверное, локон волос внука тоже сохранит. Дяде Хикмету дед заплатил хорошо, он не хотел взять. Мне потом мама рассказывала. Бабушка папы, для него хончу подготовила, еле-еле взял. Дядя Хикмет твердил, что, бабушка отца вкусно готовит.

Каждый год, в начале осени, ходили в мастерскую, где мастерили папахи, кожаные кепки. Одним словом, головные уборы. Жаль, имя старика не помню. Мастером своего дела был. Даже голову не мерил, смотрел на голову человека, и все. Говорил, приходите через два дня, заказ будет готов. Даже на миллиметр не ошибался.

Зачем же я, про баню, про парикмахерскую, или про мастерскую, где папахи, кепки разные мастерили? Вспомнил детство. Старики, дай Бог им здоровья, говорят, что чем старше человек, то тоска по детству еще сильнее.

Все эти места были для нас, чем-то, вроде сказочного мира. Везде люди были одинаковыми. Слушали центральное радио, особенно тогда, когда передавали мугам, или же пели знаменитые певцы. Гаджибабу Гусейнова, Кули Аскерова, Сабира Мирзоева и других слушали с удовольствием.

И сейчас их слушаю, так, как слушал добрых 28-29 лет тому назад.

Двор у нас, большой. Когда был маленьким, двор казался еще большим.

Все пожилые женщины, прабабушки наши, собирались во дворе, пекли хлеб. Иногда еще что-то приготавливали. Разговаривали на разные темы. Разговаривали про былые времена.

К чему же я? Ну, хотя бы для того, что бы, серое вещество чуть зашевелилось у всех. Иногда экскурсия в былые времена бывает полезным. Мне скоро стукнет 35. А вы, молодые, помните былые времена? Скучаете без того маленького человечка, который очень похож на вас, как две капельки воды?

Даете ли истинную цену тем, которых потеряли? Даете ли истинную цену тем, которые вас окружают? Даете ли истинную цену себе, самому, и времени, которая сама, уходя, провожает нас?

Потом поздно будет. Слишком поздно.

[Ifti]

Бонус :)

***

10 дней был в родном районе. Если мерит нашими настольными часами, это всего лишь 240 часов. А для меня эти 10 дней протекали как 10 лет. Знаете почему? Вот, в Баку работаем, бешеный ритм, время истекает, не замечаем, как, и всегда его нам не хватает.

Но там!

Утром, просыпаясь, смотришь в окно, видишь родные горы, которым миллионы лет. Первый Салам, это горам, которые молчаливые Аксакалы, Старейшины для меня и для тех, кто чувствует природу всем своим существом. Те, кто родились в горах, те которые не родились, но хоть один день жили в горах, знает это, особенное состояние души.

Уважаю тех, кто уважает горы. Уважаю братьев из Азербайджана, из Дагестана, из Чечни, из Грузии. Поймут, те, кто знают. Кто не поймет, приезжайте с близкими родственниками в гости к нам, в горы. Приезжайте в наши горные районы, на севере, на юге, на западе и на востоке. Вас везде примут одинаково гостеприимно, и здесь, и в Дагестане, и в Чечне, и в Грузии, и в Ингушетии, везде на Кавказе.

Второй Салам, когда выходишь во двор, земле, которая стала основой, матрицей для нас. Та, которая, дает нам пищу для жизни, когда умираем, бывает домом для нас, что бы странствовали в иной мир. Тот, на котором стоим, двигаемся, когда воды нет, очищаемся для омовения. Уважаю тех, кто уважает землю. Уважаю братьев.

Третий Салам, это воде. Тому, которое дает нам силу. Силу водопада, силу дождя. Которая очищает нас, очищает от греха, ибо быть не чистым, есть грех. Ибо очищения без омовения, и без большого омовения не бывает, Намаза без омовения не бывает. Тому, которое дает силу не только нам, но и для всего живого и не живого. И камень нуждается в воде, что бы менять свет, купаясь в воде отделиться и стать видимым от ила.

Четвертый Салам, тому, которого не видим, но окружает нас со всех сторон. Тому, который приносит нам дождь, приносит ароматы цветов, приносит звуки, глас плачущего ребенка, который хочет пить молоко и спать. Это ветер, иногда гневаясь на то, что творим, рожает бурю, рожает смерч.

Пятый Салам, это Солнцу. На то имя, на которую дают клятву в Священной Книге. Который дарит нам свет и тепло, не беря от нас взамен чего-то.

Вот видите! Утро, проснулся, еще не успев умываться и чистить зубы, такие мысли в голове и состояние души!

Умываясь и чистя зубы, думаешь, что жить хорошо, а хорошо жить еще лучше. Для лучшей жизни нужен хороший завтрак и аппетит, что бы другим не испортить аппетит. По этому, как порывистый ветер поднимаешься домой. Когда садишься кушать, вдруг озаряет молния – а утренний спорт? Быстро выпивая два глоточка чая с одной ложкой хорошего меда, бросаешься во двор. Быстро взяв топор, рубишь дрова. А снег идет! (кстати, есть такая песня).

Вы слышали звуки (песню) снежинок, которые сталкиваются в воздухе! Ребята, когда будет идти снег, то слушайте, как слушал тот большое ухо, из мультфильма эхо! В Баку не услышишь. Нужен тихий город, без гудков автомобилей, без того какофония, который сегодня барабанит, бешено по уху.

Когда выпадет такое счастье для вас, то послушайте это чудо природы!
Следующий удар топора, и на сегодня хватить, наверное. Смотря белизну гор, белизну города, белизну всего того, что окружает, опять в дом, к очагу. Выпивая следующий стакан чая с варением, которого Мама приготовила еще летом, думаешь о Ней, о Святом Человеке, которая меня родила.

Шестой по счету Салам, это ей, той, которая стареет временем, но не стареет моими глазами. Вроде бы все должны понять и дать должное своим матерям. Но ни все этого понимают, иногда поступают как свиньи, или как ослы. Жаль, что матери не знают, кем будет тот, которого они таскают под сердцем целых 9 месяцев, рожают с трудом, и до конца своих дней «убивают» себя за них. А то не рожали бы.

Когда думаешь о Маме, то Папу забыть нельзя. Сам уже папа, знаю как трудно отцам, как трудно расти хорошего, достойного дитя. Знаю, как трудно было Папе, расти меня. Учить хорошему, оберегать от плохого.

Седьмой Салам Папе, который работал как раб, который сам не ел, дарил нам, сам не пил, поил нас, сам не спал, что бы мы с братом спали в уютных кроватках.

… Чай вкусный, варенье объедение! А вкуснее, это сын, которому 40 дней отроду. Спрашивают, любишь ли своего сына? Нет! Беспокоюсь, это да!! Еще как! Вот, люблю ли? Сладкий, бесспорно. Но люблю ли? Наверное, нет. Вот когда ему будет 30-40 лет, и буду слышать что – Ифти, твой сын хороший человек! – вот тогда буду любить. Сейчас повода для любви нет, или же есть, но очень абстрактный, эфемерный, прозаический. Бог же говорит нам, на Священной Книге, что – будет испытывать нас с детьми. Ни кому не желаю! Страшная кара!

Восьмой Салам, детям, которые всегда радуют своими поступками своих родителей.

Чай с вареньем хорош! А снег идет! Снег идет, иногда обильно, иногда скудно. Думаю, что дров хватит до весны. Подумаете, что природного газа нет, наверное. Нет, дорогие, природный газ есть. Просто нравится мне жечь дрова. Дров не покупаю, и сам за ними в горы не иду. Двор у нас большой. С 1994 года, с тех пор как проживаю в Баку, деревья выросли очень. Последний раз рубил отец, когда мне было 4 года, то есть 1980 г. Нужно было привести двор порядку, то есть дать вид двору образца 1980 года. И дров набралось, добротное количество.

Есть еще баня, со времен «батюшки царя». Там тоже печка стоит. Топишь дровами, купаешься, романтика! Выходишь, а нос красный, как Дед Мороз. А снег идет, и все так хорошо!

Какие варения любите? Ту или иную? Я их всех люблю, как тот мужчина с пропеллером из крыши.

Зачем набираю как маленький? Да потому что скучаю без того Ифти, которого знал 25-27 лет тому назад. Вы не скучаете о своем детстве? Не поверю, если скажете что, мол, нет, не скучаем. Яланчынын!

Девятый Салам, нашему детству, которого не вернуть, островку рая на этой грешной земле.

***

Уже второй листочек читаете дорогие, но ловите себя на мысли что целые 3 часа сидите у монитора. А в реальном времени то, что я сделал, и то чего мыслил, происходили в течение 15-ти минут. А вам слабо?

***

Кошка у нас была. Троих котят народила. Все три скончались. Первый и второй были очень слабыми. Третий так себе. Кошка съела хлеб отравленный, которого соседи бросили для мышей. Дала отравленное молоко своим котятам, не зная этого. Котята сразу скончались. А кошка наша, еле дыша, пришла на крышу, упала оттуда прямо под мои ноги. Мы ей «гатыг» дали, она пришла в себя в течение двух дней. Потом, увидев своих мертвых котят, с ума лишилась. Скажете, у них ума нет, инстинкты! Нет, родные. У них примитивный разум (первичный, или же «алфавитный» разум) все-таки имеется, и этому есть веские основания. Спросите, как же наша кошка. Ни как, милые, она скончалась от горя, от горя «матери» потерявшей своих «детей». Это произошло не эти дни, когда я ездил в родной район, а прежде. Я на счет совсем других вещей. Боитесь смерти? Зачем же, люди добрые? Она же родилась с нами вместе, ходила всю жизнь радом с нами. Сидела с нами за одну парту в школе, сидела рядом в автобусе, сидела дома рядом у теплой печки, спала с нами, служила с нами в армии, работала с нами, где работали мы, болела с нами, когда болели. Когда родились, боялись? А теперь чего боятся, если переходите (родитесь) в другой мир? Бойтесь своих плохих деяний. Не творите зло, не дружите с дьяволом.

Десятый Салам, Ангелу Смерти, который возьмет наши жизни до того, как возьмет жизни наших детей. Десятый Салам тому, который даст шанс нашим детям носит наши гробы на своих плечах раньше, чем мы сделаем это.

…Чай покрепче нужен, если разговор на тяжелые темы и думы такие мрачные. Можно и о хорошем подумать. Например, о том, что у меня появилась идея, на счет нашего форума. Когда пил этот крепкий чай, с сахаром, то вдруг пришла мысль.
У меня приблизительно два года назад, кризис был. Денег не хватало. Не, вы слушайте до конца. У меня сейчас проблемы нет. Слава Богу. Работал вместо троих человек, и все стало на круги своя. Я на счет вас, дорогие форумчане. Когда мне нужно было, спросил у друзей. Они сказали, что у них тоже проблемы. Кто-то с работы ушел, у кого-то больной родственник, дай-то Бог здоровья, у кого-то автомобиль в аварию попала. Так вот, не знаю, раньше кто-то предложил или нет. Такая идея, сам даю 50, или 100 манатов в фонд форума, если смогут создать такой фонд. Не хочу быть аксакалом, сами сможете определить совет директоров, в составе 5 человек, что бы с условием, что возвратят деньги, дать без каких либо процентов в займы некоторую сумму денег, форумчанам которые нуждаются в деньгах. Не для того, что бы купить мобильный телефон или что-то в этом роде. А для глобальных целей, если кто-то свадьбу сыграет, детей рожает, или не дай Бог, какая то беда случится.

… Шел прошлогодний снег. Да потому что в прошлый год (декабрь 2010) снега не было. Но эти 7 дней любовался снегом. Первый день, пребывания в районе, сделал уйму работ. Когда сделал всю работу, поднял глаза что бы смотреть, сколько времени, удивился. Было ровно 17.00. Если в Баку сделал бы столько работы, подумал бы, что прошло час. Но если смотрел бы в часики в Баку, было бы ровно 24.00.
А в Шеки, первый день пребывания, для меня показалось как длительный год, хороший год, с хорошими новостями, с хорошим началом, и с хорошим концом.
В Священной Книге говорится, что 1000 лет ровен одному дню у взора Всевышнего.

Одиннадцатый Салам, дню ровному 1000 лет!

[Мехди]

Yaşaya bilirsən..(esse)

 

Yaşaya bilirsən sevgisiz ömür…

Könülsüz, yanında bir həmdəm ilə. 
Xoşbəxtsən?! Bu sənə belə görünür, 
Görmürsən özünü yad gözlərilə. 

Necə bağlanmısan sevgisiz cana, 
Ürəksiz bağlılıq kimə gərəkdir? 
Bu kimə acıqdır? Bilirəm ona... 
Ömürlük cəzadı, o da səndəndir. 

Açılsa bir sabah gizli arzular,
Nə üzlə baxacaq gözlərin ona. 
Bəlkə də tapırsan sirli yalanlar.. 
Səndə “fərasət” var sevinək buna? 

Bacara bilirsən sən yaşayaraq, 
Günahlar içində xoşbəxt gülürsən. 
Günəşsiz, işıqsız nur sayrışaraq, 
Guya sevinirsən, guya sevirsən 
Guya bəxtəvərsən, belə xoşbəxtsən. 

 

(mənimdir)(bəzi yazıların altında Esse imzası ilə)

[Мехди]

Yanvar ayının ortaları idi...Onunla tanışlığıda bu aya təsadüf etmişdi.2009-cu ilin soyuq yanvar ayı...

Həmin gün Maya məktəbdən evə qayıdırdı, daha doğrusu qiyabi oxuduğu üçün qohumlarının yanında qalırdı Bakıda.Maya üçün həyat yalnız dəftər və kitablardan ibarət idi.Bakıda dərs həftələrində  qrup yoldaşlarının qaynar gənclik həyatı onun qəlbində qəribə arzular oyadırdı, amma bu arzular həyata keçə bilməzdi, çünki o çox qapalı və tənha idi.Yaxınına bu 22 ildə heç kimi qoymamışdı, nə ünsiyyət qururdu nə də buna can atırdı.Amma nədənsə məhz o gün Maya özünə bir sərgüzəşt bir əyləncəyə oxşar nəsə axtarırdı.Metroda gözünü reklam löhvələrinə zilləyib qatarın takatukuna qulaq asırdı..Birdən gözünə reklam lövhəsində mobil tanışlıq üçün bir elan sataşdı.Bər-bəzəkli reklam löhvəsi üzərindəki elan ona gülməli gəlsədə oğruluq edən uşaq kimi telefonuna 9666 adlı bir nömrə qeyd edib saxladı.

Metrodan çıxar-çıxmaz evə çatınca bu operatordan qeydiyyatdan keçdi.Maya23 adı ilə..Və bundan sonra cürbəcür adlarla ona tanışlıq, dostluq təklifləri gəlməyə başladı.Əvvəl maraqlı olsada bu hərəkəti Maya üçün o qədər qorxulu olduki etdiy bu işdən peşmançılıq çəkdiyi üçün qeydiyyatını ləğv etməyi qərara aldı.Amma o qeydiyyatını ləğv etmək üçün telefonunu qurdalayanda siyahıda Faiq25 adlı istifadəçinin adını gördü..Ona boş yazı atdı, səbəbini bilmədən.Elə həmin an bu istifadəçidən cavab gəldi.Aralarında qəribə bir dialoq yarandı,telefon nömrəsi ilə tanışlıq qərarını hansı anda verdiyini belə unudan Maya Faiqə  çox şey haqqında yazdı, qəribə bir bağlılıq yanadı onlar arasında.Faiq Azərbaycandilində zəif yazdığı üçün rus-dilində yazırdı bütün smslərini..Maya isə öz növbəsində ona azərbaycan dilində cavab yazırdı..Bu ünsiyyət bir gün beləcə davam etdi və şəxsi telefon nömrələrini bir-birinə yazdılar.Gənclər çox şey haqqında yazırdılar, ailə, iş., dostlar..Sirrlərini bölüşürdülər, amma çox vaxtda fikirləri toqquşur,smslərlə savaşırdılar.Maya hiss edirdiki Faiq tərs oğlandır,amma bu ona elə də  vacib olmadığı üçün bu tanışlığıda ötəri və gizli sayırdı.Onsuzda bunun nə axırı var nədə əvvəli.”Mən oğlan olsaydım belə tanışıq üçün gündə bir qız tapardım, həm heç belə qızları da ciddi qəbul etməzdim.”-deyə düşünürdü.”Biz bir gün onunla vidalaşmalı olacağıq onsuzda” Bu fikir onu günlər keçdikcə təşvişə salmağa başlamışdı.Amma hər şey şirin nağıl kimi davam  edirdi..Bitmirdi, əksinə daha da  dərinə kök salmağa  başlamışdı.Faiq yazdığına görə memar idi.Özəl tikinti şirkətlərinin birində çalışırdı.Maya da tələbə idi, həmdə dövlət müəssəsində 5 ilə yaxın idi ki hüquq sahəsində çalışırdı.Artıq dərslər bitdiyi üçün Maya rayona qayıtmalı idi,atdığı hər addımı Faiqlə bölüşürdü, təkcə telefonla danışmırdılar.İmtahanın sonuncu günü Faiqlə bu tanışlığın mənasızlığı barəsində möhkəmcə dalaşmışdılar.Elə ilk telefon zəngidə həmin gün oldu Faiq tərəfindən...Bu ilk və son zəng olacağı ümidi ilə Maya ondan birdə zəng etməməyi tələb etdi və axırıncı vida smsini yazıb telefonunu söndürüdü.Rayona da həmin gün qayıtdı.Yol uzunu gözü telefonunda idi.Bu bir həftə içində olub-keçəni düşünürdü.May bilirdiki səhv iş tutub, belə gülünc hərəkəti özü-özünə bağışlaya bilmirdi.Ətrafında canlı insanlar olduğu halda telefondakı cümlələr, sətrilər nəyinə gərək idi başa düşə bilmirdi.Rayanona çatanda telefonunu açdı və faiqdan bir neçə sms gəldiyini gördü.”Sənin üçün narahat qaldım, niyə smslərə cavab yazmırsan?” “Bəlkə ölmüsən, xəbərim yoxdur?” “Maya, hardasan?” “Sağsan?” və bu iki başqa smslər Mayanın üzündə təbbəssüm oyatdı.Yol uzunu Faiqlə birdə yazışmayacağını düşünəndə dünyasının qaraldığlnda hiss edirdi, amma indi yenidən doğulmuş kimi xoşbəxt gülməyə başladı.Faiqə bir iki sms yazıb evə tələsdi.

Yamanca naxoşlayan Mayanın  işə getməyə belə halı olmadı ertəsi gün.Səhər yuxudan oyananda Faiqdən bir mms gəlmişdi. Qırmızı qızılgül və ləçəkləri düzülmüş gözəl bir şəkil..Mayanın bədəninin hər yerə göynəyirdi. Amma ağrılarını unudurdu Faiqlə yazışanda, telefonda yanan hər işıq Faiqdən gələn yeni və oxunmamış gözəl sözlərin işığı idi Maya üçün.

“Maya, rayona gəlirəm.Səni görmək istəyirəm Olar?Siz tərəflərdə bir park var ordan keçirəm.Sən harda yaşayırsan?” Maya bu smsi oxuyanda diksindi.”Bu nə danışır, nə görmək istəyirəm, yox bir evlənmək istəyirəm” deyib ona qısaca bunun mümkün olmadığını yazdı.Əslində Maya üçün bu heç vaxt mümkün olmayacaq bir istək idi.Çünki bu tanışlığı ciddi qəbul etmirdi və Faiqində bu fikirdə olduğunu düşünürdü.Faiq Mayagilin rayonuna işi ilə əlaqədar ezam olunmuşdu.Həmin gün axşam ilk dəfə olaraq onlar bir-birini şəkil vasitəsi ilə görmüşdülər.Bundan sonra Maya hiss etdiki Faiq ona daha çox sms yazmağa başlamışdı.Mayanın yaraşıqlı qız olduğunu da artıq bildiyi və gördüyü  üçün bunula bağlayırdı Faiqin tez-tez yazdığı smsləri.

(ardı var.......)

[virtualsculptor]

Pink Floydun "Comfortably Numb" mahnısının solosunu yarıya kimi öyrənmişəm :)

 

https://soundcloud.com/lvi-allahverdiyev/comfortably-numb

[AZAMELEK]

unversite telebesi olaraq azerbaycan dilini oyrendiyimdan sonra yazdigim ilk seir

Baki

Sahilinde geze geze ilk kez gordum denizi

Dar kucelirini gorub hatirladim Daskendi

Divarlari uca qalin sen deme qiz qalaymis

Bizim minareye ohsar tarihi bir degermiw

Nece esr seni qorub can verib oglanlarin

Baki qizlrinda gozel mahnisi da var bunun

Kuleyinde serin serin dincelir bu camaat

Azerbaycan gugurusan hemise olasan abad

Qusurlari coxdur ama icden tam semimi fiktimi yazmiwtim

[Мехди]

Passiv yaradıcılığımın nöbəti səhifəsinə keçirəm. Burada arxiv yazılarımı sizlərə təqdim edirəm

Bir şeir....

 

 

Gərək biləsən...

Könül qırma ey insan.

Özün yaxşı bilirsən,

Könül incidənləri,

Həyat sevməz, bilmirsən?

Göz yaşı gətirmə ki,

Səndə bulud olarsan.

Dolub-boşalıb sonda,

Nəm torpağa yağarsan.

Ucuz tutma dostunu,

Sənin gərəyindir o.

Əymə insan övladın,

Bilki qiymətlidir o.

Üzünə gülməz heç vaxt ,

İncitdiyin insanlar.

Pislik elə sənindir,

Özünü üçün  bərk saxla.

Uzaq durma eşqindən,

Qürbətlərdə solarsan.

Sevdana dönük ikən,

Ürəklərdən qoparsan.

Unutsan yaxşılığı,

Gözün kor olar sonda.

Bilki hemdir ömürdə,

Unudub yaşamaq da.

Sən gülərüz ol yetər,

Nə çıxacaq acıdan.

Zülməti kimsə sevməz,

İşıq istə sabahadan.

(mənimdir , heç kimdən oğurlamamışam )))))

[Мехди]

 

Ömrün sevinci

Siz hələ şıltaqlıq həvəsindəsiz

Atılıb-oynamaq səadətiniz.

Ana nəfəsi ilə, ata eşqi ilə,

Böyüyə biləsiz məhəbbət ilə.

 

Səadət gülləri, pöhrələrisiz,

Bir eşqin əbədi təməlisiniz.

Siz ocaq istisi, közərtisisiz,

Sissiz isinməzki ürəklərimiz.

 

Siz körpə balalar həyat sevgisi

Cahanın sevinci qoy sizin olsun.

İtirən çox olsun kədər itkisi,

Sevinc tapıntınız tükənməz olsun.

(01.06.2004)

Edited July 24, 2015 by Мехди

[Мехди]

Bütöv olan bircə sənsən,

Yarımçıqdır neçə arzum.

Sən ömürlük həqiqətsən,

Səndən olmayacaq qorxum...

[Мехди]

 

Sevda

Gizlətmişəm səni mən,

İllərin acısından.

Təlaşım yox heçnədən,

Qorxum bir sevdasından.

 

Könül vermə əzizim,

Ürək vermə heçnəyə.

Sevda dolu dənizim,

Axma yada, özgəyə.

 

Əgər ağlasa sevda

Ona əlin uzatma.

Göz yaşıyla sonunda

Qalib olur unutma.

 

Tənha görüb sən onu,

Həmdəm olma uzaq dur.

O unudur çoxunu,

O həyatın sonudur.

 

Sevgi dediyin dünya,

Necə olur bilirəm.

Gözün gülür sevdaya,

Mənsə ürək didirəm.

 

Qorxuramki əyilib,

Vüqarın sınıq qalar.

Sevda sakitcə gəlib,

Səni məndən qoparar.

(mənimdir)

[Мехди]

*****

O bir aləmdirki təkrarı olmaz

Gəlişi səmimi bir qonaq kimi

Sevgidən yaranmış, kədərdən qorxmaz

Tək tikər yuvasın o quşlar kimi.

 

Gəldiyi yuvaya adı tək gözəl

İstilki, hərarət sevgi gətirər

Keçdiyi yollarda çiçəklər gözəl

Qonduğu tayalar tək-tək göyərər.

(mənimdir)

[Мехди]

Bax! Günəş şəfəqi üzündə onun,

Necə nur yaradıb mələklər kimi.

Bax! Zaman övladı necə də dolğun,

Bir sürət yaradıb rəssamlar kimi.

 

Sən şair övladı kimsən, nəçisən,

O qələm əlində sən nə düzürsən?

Ağ varaq olmazsa inanıram mən,

Daşlarda söz yonar  bu iti ürək!!!

[Мехди]

Gənclik
Gənclik, sən ömrün ən istəkli, ən çox arzu olunan anısan. Necə gəlib nə vaxt getdiyini belə bilmək olmur. Sən sabahın ən nurlu, ən işıqlı günəşisən. Parıltın göz qamaşdıracaq qədər qüvvətli və sayrışandır. 
Gənclik, sənin adında təmizlik və ləkəsizlik var, sədaqət və etibardır adın. Sənin müvəqqəti qonağın olanlar sən gedəndən sonra bütün ömrü boyu səni unutmur. Sən sabahımızın güzgüsüsən. Nə olsa sən olanda daha gözəl olacaq. Səndən gedəndən sonra səndən nə qalıbsa onlar ilə yaşayacaq insan.
Həyat səni çox sevir! Sən həyatın ən gözəl bəzəyisən. Sən gəlməsən necə ömür keçəcək? Kaş gəldiyin kimi getməyəsən, həmişə qalasan belə. Təravətin pöhrə gül kimi ətirli, dəyişməz olsun. Səni hamı sevir, adın kimi istəkli və arzu olunansan. Getmə desək də qalmayacaqsan bilirəm, getməlisən çünki gözləyənlərin çoxdur. Ləkəsiz qal, təmiz qal! Sən belə gözəlsən çünki.
Gənclik! Ömür səni çox sevir. Sən onun xatirələrinin bəzəyisən, yaddaşın silinməz məkanı, güllü, çiçəkli yerisən. Bu qədər sevənin var, Sən xoşbəxtsən! Bəxtəvərsən! Bu qədər sevgi və istək içində yenə gedəcəkmisən? Bahar mehi kimi gəlib keçirsən beləcə, arxanca baxanlar çoxdur. Gözləyənin var bilirəm... Əlvida demir heç kimə O, səssiz xəbərsiz gedir. Gənclik, küsmə bizdən sən çalış. Sənə qiymətini gec veririk hamımız. Bu insan xislətinə ən çox yaraşan əməldir. Biz vaxtsız vədəsiz olan dəyəri çox sevirik, çünki var ikən dəyər vermək çoxumuzdan uzaqdır. Bəlkə gedəsən onda yoxluğuna acıyıb dəyərini verərik....
Əgər xoşbəxt olmaq istəyirsənsə təmiz saxla gəncliyini, ağaran saçlar nə vaxtsa utanmasın, heyif deyib iç çəkməsin hədər olan ömür üçün.

(mənimdir)

 

P,S  Bu yazını bir zamanlar bir internet səhifəsində çap etmişdim.. İndi tapdım,gülməli olsada illər əvvəl düşündüklərimə indi heyrət edirəm, yəni həqiqətən bu gənclik belədir??? 

[Kenul2012]

Şərhləri bu mövzuda yazın,zəhmət olmasa. http://www.disput.az/index.php?showtopic=793148&view=getnewpost

[Ifti]

gözlərim yoldadır, döyülmür qapım

otaqda divarlar hey sıxır məni
qış gedib, yay gəlib, lakin hələ də
ruhuma qar yağır, üşüdür məni

dərdimi danışsam, dərd yüklənərlər
fikrimdə olanlar hürküdür məni
şikayətlənmirəm, amma bu da var
sirdaşım özüməm, incidir məni