İki Lirə Verən Uşaq Yoxsa Biz???

[Mister Elvin]

Bu yaxınlarda belə bir yaşanmış bir əhvalat oxudum.

Dost və qardaş ölkə Pakistan 7,6 bal gücündə zəlzələ ilə sarsılmışdı. Oradakı qardaşlarımız acınacaqlı vəziyyətdə kömək gözləyirdilər. Həm də Ramazan ayı idi.

O ərəfədə ibrətamiz bir hadisə baş verdi. Pakistanın dövlət başçısı Pərviz Müşərrəfə kimliyi naməlum olan bir uşaq məktub yazmışdı. Məktub Türkiyədən- Kütahyadan göndərilmişdi. Bundan çox təsirlənən Pərviz Müşərrəf bütün dünyaya örnək olsun deyə, məktubun mətnini rəsmi saytına yerləşdirir.

Bu da o yaşı az, ürəyi böyük uşağın Pakistana yazdığı məktubun mətni:

“Mən kasıb bir ailənin övladıyam. Atam yoxdur. Anamsa xəstədir.İki lirə çörək pulumuz vardı. Bunun bir lirəsini sizə göndərirəm. Çünki mən bugün  zibillikdən çörək tapmışam. İftarı onunla açacağıq. Bu bir lirə ilə zəlzələdən əziyyət çəkən uşaqlara çörək alın. Bu, pul halaldır. Poçta pul keçirdiyim üçün o biri lirəni göndərə bilmədim. Üzr istəyirəm.”

Könlün zənginliyinə bax.Oruclusan, iki lirə pulun var və bu iki lirəni də səndən ağır vəziyyətdə olan qardaşlarına sevə-sevə göndərirsən.

Bunu oxuyandan sonra öz-özümə soruşdum.

Sən kimsən? Daha doğrusu o uşaqla müqayisə edilsən sən kimsən?

Cavabım belə oldu: Mən “məzuniyyətə tez çıxsaydım da gedib filan yerdə dincələrdim” fikriylə yaşayan, “gələcəkdə kim olacam, hansı vəzifəni tutacam” suallarını özümə dərd edən, “qonşumuzda illərdir yaşayan, ancaq adını belə bilmədiyim kasıb kişi və onun evlilik yaşına çatmış, ruhi xəstə qızının nəyə ehtiyacı olub-olmadığını barədə bir dəfə soruşmayan”, “avtomobilə yaxınlaşan şəxslərə sədəqə verməklə öz borcunu bitmiş bilən”  eqoist biriyəm......

Bu sualı siz də özünüzə verin. Əminəm ki, əksəriyyəti də məndən yaxşı vəziyyətdə deyil.

Xahiş edirəm, ətrafınıza baxın. O qədər köməyə ehtiyacı olanlar var. Sadəcə biz o qədər “kor olmuşuq” ki, onları görmürük və ya görmək istəmirik....

Zirzəmidə yaşayan, ayaqları qəza zamanı şikəst olmuş yataq xəstəsi bir ata və ailə başçısının bir nəfərlə söhbəti zamanı dediyi sözləri sizə çatdırıram:

“Allah səndən, sənin kimilərdən razı olsun. Düz 6 aydır, qapımızı açıb bizimlə maraqlanan yoxdur. Bir ildir ki, şokolad alıb uşağı sevindirə bilmirəm. Həqiqətən, çox çətindir. Bir özün fikirləş heç kim yanınıza gəlib getmir,ehtiyaclarınız başınızdan aşır, evdə yeməyə bir tikə çörək yoxdur....Uşağa bir bayram hədiyyəsi ala bilməmək bilirsən nə deməkdir?Onun dostlarından geri qalması bilirsən nə deməkdir?Ata nə vaxt güllü paltarlar, şokoladlar alacaqsan deyə soruşanda nə cavab verəcəyimi bilmirəm.”

Digərlərinə kömək etmək üçün illərlə göz bəbəyi kimi qoruyub saxladıqları nişan və toydan qalma qızıllarını tərəddüd etmədən verən xanımlarımız, illərlə çalışıb-vuruşaraq, min bir məşəqqətlə, çətinliklə qazanıb əldə etdiklərini sevə-sevə verən insanlarımız var.

Allah onları bizə çox görməsin. Amin!