Sükuta Qovuşmaq Istəsən…

[Kenul2012]

Şəhər kənarına yolu tez-tez düşənlər bunu daha yaxşı bilər, axşamüstü bağlara aparan yollarda maşın çoxluğundan tıxaclar olur. Qabaqlar bu mənzərə istirahət günlərində olardı. İndi əhali şəhər kənarında yaşamağa üstünlük verir. Şəhər mənzilini kilidləyib, bağda şəraitini düzəldib burada yaşayanlar nəzərə çarpacaq dərəcədə çoxalıb. Şəhərdən qaçmaq istəyi o qədər böyükdür ki, yollardakı tıxaclar da kimsəni günün sonunu təbiətin qoynunda keçirməkdən çəkindirmir. Dəlisov şəhər həyatını yaşayanlarçün bu, sonuncu məqbul, xilasedici addım kimi görünür. Şəhərin 90 faizi «reallıqdan qaçmaq» arzusuyla yaşayır.

 

Hər kəs içində dilinə gətirə bilməyəcək bir arzu daşıyır: «Hər şeyi bir anın içində atıb, başını götürüb harasa getmək». Bu mənzərə içində mənzilini kirayə verib işini atmağı özünə icazə verə bilənlər çox uğurlu adamlar kimi görünür. Axı bağa köçüb hər gün dənizin səsiylə yatıb-durmaq, qızılı qumda ayaqyalın gəzmək, payızın ləzzətini, eləcə də qışın sərtliyini, sonra baharın nəfəsini duymaq, təbiətin ritmiylə və ən vacibi öz ritminlə, öz istəklərinlə yaşamaq olar. Bu, tıxaclarda və qırıq asfalt cəngəlliyində boğulan insanlar üçün nağıla bənzəyir. 

 

Niyə də olmasın? Nə olsun ki, təqaüdə hələ çox var. Özü də təqaüdün məbləğini nəzərə alsaq ona arxayınlaşmaq olmur. Günlərin bir günü işini, peşəni bütün uğurlarınla birgə atıb sükuta qovuşmaq istəsən sənə dəli deyənlər həsəd aparanlardan da çox olacaq. Axı hamı ən əvvəl uğur qazanmağı arzular. Kimliyini cəmiyyətə sübut eləməlisən, maddi nemətlər toplamalısan, sevilən, arzulanan və lazımlı olmalısan. Ona görə də ilkin arzun- xoşbəxt olmaq arzusu gözləməli olur. Bəyəm taxta döşəmənin arasından qarışqalar çıxan küləfrəngidə kitab oxumaq, axşam sərin düşən kimi balaca bostanında bitən tərəvəzləri sulamaq və öz həyətindən olan məhsullardan bişirdiyin yeməyi əzizlərinlə birlikdə yemək çoxmu əlçatmaz arzudur?

 

Əlbəttə, arabir harasa getməli, kiminləsə görüşməli, hansısa işini yoluna qoymalı, nəsə bir şeylər qazanmalısan. Amma bu, dəlisov şəhər həyatıyla müqayisədə cansıxıcı görünmür. Həyat tərzini kökündən dəyişən adamların sayı il ildən çoxalır. Ola bilər işini atıb şəhər kənarına köçməyi hələ ki, bacarmayanlar bu addımı qəfil ata bilmir. Amma şeir yazan həkimlər, foto ilə maraqlanan mühasiblər, rəsm çəkən müəllimlər və internet resurslarından yararlanmaqla pul qazanan frilanserlərin sayı çox artıb. 

 

Məktəbdə, institutda oxuyanda heç kim bizə deməmişdi ki, bu marafonun hansısa vacib məqamında yorula bilərik. Həyatdan da, uğurdan da, maddi nemətlərdən də yorulmaq olarmış. Hər şey uşaq bağçasından başlayır. Səhər tezdən durmalı, iyrənc manna sıyığını yeməli, günorta yatmalı və mütləq sakit oturmalısan. Bu məsələdə «bəxti gətirənlər»in üstəlik rəsm, ingilis dili, rəqs məşğələləri də olurdu. Məktəbdə də eləcə, səhər tezdən dur, dərsdə dinc otur, evə gəl dərs elə, imtahan ver. Sonra yenə də imtahan ver ali məktəbə daxil ol, leksiyalar, imtahanlar, iş. Sonra yenə də tezdən durmaqlar, iclaslar, hesabatlar, yoxlamalar və s…

 

Sən əgər xəstələnməyən, icazə almayan, gecikməyən işçi olsan müdirin səni qiymətli sayacaq, amma bu sənə bir qram da xoşbəxtlik gətirməyəcək. Sən hələ də «süpürgəçi» olmaq qorxusuyla yaşayırsan. Ağlımız kəsən gündən bizə deyirdilər ki, oxumasan süpürgəçi, ya da daş daşıyan olacağıq. Amma indi, diplomun başının altında, işin, peşən, ev-eşiyin və ailən yerli-yerində olanda bu uğurdan qaçmaqdan başqa arzun yoxdu ürəyində. Paltar şkafı ağzınacan doludu, amma «geyməyə heç nəyim yoxdu» deyirsən. Soyuducuda yeməklər qalıb korlanır, amma bazarlığa mütəmadi gedirsən. Yaşayırsan, amma sənə elə gəlir ki, kimsə səni yaxşıca aldadıb. Uğurlu ailələrdə doğulub böyümüş uşaqların işi lap çətindi. Artıq 20 yaşında həyatdan yorulma sindromu yaşayırlar. 

 

Ola bilər kimsə xəstəxana çarpayısında, kimsə həyatının ən böyük stressini yaşayıb həyatına bir daha baxmaq imkanı qazandı. Axı hamı bilir ki, harasa gedəsi olsan bir çanta əşya kifayətdi. Ondan artığı israfçılıqdı. Əgər düşünsən ki, bu gün həyatının axırıncı günüdür, həmin o çanta da artıq görünər. Hər dəqiqəni yaşamaq istedadı hər kəsdə olmur. Bunu bizə öyrətməyiblər. Dünya təbiətə qayıdış məqamını yaşayır. Çadırda gecələyənlərin, dağa dırmaşıb ordan dünyaya baxmaq istəyənlərin, paraşütlə tullananların, okean dərinliyinə baş vuranların sayı görünəcək dərəcədə artmaqdadır. 

Bəzən uşaqlıq fobiyaları, məsələn süpürgəçi, ya fəhlə olmaq sutkanı kompüter arxasında keçirən redaktor vəzifəsindən daha cəzbedici görünməyə başlayır. Axı fəhlənin «Sabah nədən yazacam axı?!» adında narahatçılığı yoxdu. Səninsə evdə hələ dərslərini eləməmiş, inşasını «5»ə yazmamış uşağın var, üstəlik sabah ağappaq köynəkdə getməlisən, ayıbdı axı…

 

Kimsə kresloda oturmaq və əmr vermək üçün doğulub. Yerə düşən xəzəli də kimsə süpürməlidi. Amma bunların heç biri həyatın tamını hiss etməyə mane olmamalıdı. Uğur qazanıb bundan ləzzət alanlar  və həyatdan yorulub qırağa çəkilmək istəyənlər - onlar heç vaxt bir-birini anlamayacaq. Çünki onlar hamısı həyatını kökündən dəyişməyi arzular. Filosoflarsa həyat mövzusunda belə zarafat edir: «Həyata çox da ciddi yanaşmayın, burdan sağ çıxan hələ olmayıb»…

 

http://bizimyol.info/news/57460.html

 

[Kenul2012]

Sizdə vəziyyət necədir?

[Nightwatchman]

Tamamilə razıyam, mən də bu fikirlərlə yaşayıram, böyük məmnuniyyətlə meşənin içində daxmada yaşayardım. Sadəcə yeganə səbəb var ki, bizi bundan ayırır, o da maddi durumdur. İndiki dövrdə normal yaşamaq və dolanmaq üçün işləmək lazımdır. İş yeri isə bizi qandallayıb, uzağa buraxmır. İnsan həftənin 5 günü(bəxti gətirməyənlər 6, lap elə 7 günü), ilin 11 ayı(bəxti gətirməyənlər elə 12 ayı) işə bağlıdır. Normal iş yerlərinin çoxu da şəhərin mərkəzindədir, yəni lap əgər uzaq sakit bir yerə köçəsi olsan, hər gün işə gəlib-getmək problemi qarşısında qalırsan. Bu zaman hətta şəxsi avtomobilin də səni xilas etmir, çünki gündə iki dəfə uzun yol qət etmək adamın əsəblərini məhv edir. 

 

Əsgərlikdə kombatın bir sözü vardı-əsgəri bekar qoyma, nə istəsən fikirləş, amma məşğul et onları, bekar qalanda ağıllarına gic-gic fikirlər gəlir...)))

 

Bax bizdə də bu cürdür vəziyyət. Dövlət bizi daim məşğul edir ki, ağlımıza gic-gic fikirlər gəlməsin...)))

 

P.S. Öləndə dincələrsiz.....